- Ken je dat gevoel dat je niet begrepen wordt…
- Ken je dat gevoel dat je je niet geloofd voelt…
- Ken je dat gevoel dat je zo je best doet maar dat het toch niet lukt…
- Ken je dat gevoel dat je denkt ik kan het toch niet…
- Ken je dat gevoel dat je denkt ik ben dom…
Ik wel en heb het ook jarenlang gelooft en gevoelt. En nog weleens komen deze gevoelens naar boven en ga ik twijfelen aan alles. Maar gelukkig heb ik geleerd hoe ik hiermee kan omgaan.
Maar helaas zie ik nog steeds heel veel kinderen o.a. bij mij in de praktijk die dit ook denken en voelen.
- Ik word niet begrepen…
- Ze geloven me toch nooit…
- Ik doe zo mijn best, maar het lukt toch niet…
- Ik kan het niet…
- Ik ben dom…
En dit zijn dan nog maar een paar uitspraken die ik in mijn praktijk vaak hoor, elke keer weer breekt mijn hart.
Want hoe kan het dat kinderen dit geloven?
Ik heb wel een idee, want ik heb dit zelf ook meegemaakt toen ik op de basisschool zat. Daar was een leerkracht die zei; rekenen dat kun jij niet, daar ben jij te dom voor. Ik kan je vertellen, als een leerkracht dit tegen je zegt, dan raakt dit je diep. Zo diep dat je dit gaat geloven.
Nu heb ik gelukkig geleerd dat dit helemaal niet klopte, ik had alleen wat meer tijd nodig en wat extra uitleg. En als de leerkracht dit toen had gedaan, had ik veel meer zelfvertrouwen gehad.
Ik kan dan ook niet geloven als ik hoor, dat dit nog steeds gezegd wordt tegen kinderen. Als bijvoorbeeld het lezen of rekenen niet lukt. Hoe erg is dat! Want is het niet juist de bedoeling dat wij kinderen zelfvertrouwen geven, dat wij ze leren hoe ze iets eigen moeten maken, dat wij ze leren te kijken naar alles wat WEL lukt. Om ze zo uit te laten groeien tot zelfverzekerde volwassenen.
Door dat ene zinnetje, valt het zelfvertrouwen zo naar beneden dat het vaak ook zijn doorslag geeft bij de andere vakken. Zeker als het over lezen gaat, want als je niet kunt lezen, hoe moet dat dan met die rekensommen of tijdens de les aardrijkskunde? Dat gaat dan ook niet lukken, want je kind denkt en voelt ik kan toch niet lezen.
Bij mij heeft het lang geduurd voordat ik ging geloven dat ik het wel kan en dat kwam pas, doordat anderen mij het gevoel gaven dat het lukte, dat ik er wel goed in was. Doordat zij in mij geloofden en mij dit ook gingen voelen, door mij het zelf te gaan laten ervaren. Natuurlijk niet meteen met super lastige sommen, maar klein zodat ik die succeservaring op ging doen. En elke keer als er een succeservaring was, gingen we een stapje moeilijker en zo ging ik zien en voelen dat ik het wel kon.
De grootste succeservaring deed ik op toen ik voor de klas kwam te staan, want ik bleek het juist heel goed te kunnen uitleggen EN ik snapte de kinderen goed die het maar een struggel vonden dat rekenen.
IK ZAG/ZIE DEZE KINDEREN…
Alleen al door ze te zien, zag je het zelfvertrouwen langzaam terugkomen.
Dit is nu ook precies waarom ik het werken in mijn praktijk zo leuk vind, want hier mag ik elke keer weer 1 op 1 met een kind werken of in kleine groepjes. En het enige dat ik doe is… IK ZIE ZE en ik geef ze vertrouwen, vertrouwen in wie ze zijn en in wat ze kunnen.
Meer weten over mijn werkwijze? Neem gerust contact met me op, dit is altijd gratis en vrijblijvend en dan leg ik uit wat ik doe en wat ik eventueel voor jullie kind kan betekenen.
