WAT BEGON MET KOEKJES BAKKEN…
Vorige week stond ik een dagje in de keuken om heerlijk te bakken. In mijn agenda had ik een groot kruis gezet en bedacht wat ik wilde gaan bakken.
Bakken is echt een grote hobby van mij en voelt vooral heel ontspannend, natuurlijk is het opeten van al dat lekkers heel leuk, maar mij gaat het vooral om het bakproces.
.
Deze keer had ik mij zo’n bakdagje echt gegund. Heerlijk een dagje voor mezelf.
.
Maar waarom dan zul je misschien denken?? Nou eigenlijk omdat ik mezelf geregeld voorbijloop en daardoor mezelf nog weleens wil vergeten. En dat merk ik dan eigenlijk pas na een paar dagen/weken, want dan ben ik moe, heb niet zoveel zin en word prikkelbaar. Maar het kan ook zijn dat mijn emmertje dan zo vol zit, dat ik ineens heel boos word of juist heel verdrietig. En om nu beter voor mezelf te zorgen, plan ik een dagje voor mezelf om iets te doen wat ik heel leuk vind, dit kan van alles zijn, maar deze keer was dat bakken.
.
Vooraf had ik in de koekjesbijbel een lekker recept uitgezocht (eigenlijk gewoon het boek opengeslagen en DAT koekje zou ik gaan maken). En dat waren Jan Hagel koekjes, maar na het bakken van dit koekje bleef er iets zeuren. Er is namelijk een koekje wat ik als kind heel erg lekker vond maar waar ik het recept nergens kan vinden, het gaat om een kletskoekhoorntje met een roomvulling erin.
.
Toen dacht ik, dat kan ik misschien ook wel zelf uitproberen.
Eerst ben ik aan de slag gegaan met kletskoppen en dan meteen nadatze uit de oven kwamen, gerold tot een hoorntje…en als je de tip hebt om dit te doen ZONDER je handen te verbranden…IK HOOR HET GRAAG! Want wat was dat heet en lastig! Maar ik rolde door en merkte dat ik er een handigheidje in kreeg (helaas wel pas bij de laatste ronde koekjes)..
Omdat de koekjes af moeten koelen (want ja in een warm koekje kun je geen room spuiten), heb ik ze de andere dag afgemaakt met een heerlijke witte chocolade boter crème.
.
Was ik tevreden??
Lukte het meteen??
.
NEE echt niet! Want zeker het rollen van het hoorntje kostte me heel veel moeite en heb ik vaak gedacht ik stop ermee en maak wel gewoon alleen kletskoppen. Waarom zou ik hier mijn best voor doen?? Want het ziet er toch niet uit!! Ze zijn niet allemaal even mooi, sommige zijn niet eens een hoorntje maar meer een rolletje, dit ziet er echt niet uit en deze koekjes mogen niemand zien!
.
Maar toen de koekjes eenmaal gevuld waren en ik de eerste kon proeven, verdwenen al die zorgen, want dit was echt een lekker koekje en de smaak was bijna net zoals het koekje van vroeger, ook al zagen ze er niet zo uit als in de winkel ik was er toch trots op. Ik heb deze zelf gemaakt en een volgende keer worden ze vast beter en mooier. Maar dit eerste koekje…YES dat was gelukt!
.
Soms moet je gewoon iets doorzetten ook al wil het de eerste keer niet lukken. Ik weet als geen ander hoe moeilijk en lastig dit is en/of kan zijn. Want nu geef ik het voorbeeld met koekjes bakken. Maar ik zie deze stappen ook bij kinderen in mijn praktijk.
.
Heel vaak willen we als het niet lukt, de handdoek in de ring gooien, ermee stoppen want het lukt niet of het wordt niet zo mooi als dat je voor ogen had of je moet het weer aan de juf vragen omdat je de sommen toch nog niet zo goed snapt.
En dat geeft je een enorme deuk in je zelfvertrouwen, want waarom lukt het niet, kan ik het niet OF ik kan het niet en de rest van de klas wel.
.
Soms heb je net even een zetje nodig om over die hobbel heen te komen waardoor het wel lukt. Misschien niet meteen perfect…maar dat hoeft ook niet. Je hebt het geprobeerd of je hebt doorgezet.
.
En dat is denk ik wat wij onze kinderen ook zouden moeten leren… er moet meer nadruk moeten komen te liggen op het proces dan op het product. Dat kinderen voelen dat ze gezien worden en dat het niet uitmaakt hoe gaat…als ze het maar proberen.
.
Bij mij in de praktijk werk ik ook zo…die schoolvakken zijn eigenlijk bijzaak. Het gaat om het zelfvertrouwen van het kind, zij moet weer lekker in haar vel komen te zitten en daarna gaan we het proces aan om tot lezen te komen. Met kleine stapjes kijken we vooruit, zodat
🪁bij HAAR het gevoel van trots naar boven komt als het lukt…
🪁bij HAAR het gevoel van IK KAN HET naar boven komt…
🪁bij HAAR het gevoel naar boven komt dat het niet uitmaakt wat anderen ervan denken…
🪁bij HAAR het gevoel overheerst dat ze het heeft geprobeerd en gedaan…
.
En maakt het dan uit dat het geen mooi koekje is??? Of dat ze er allemaal verschillend uitzien??
NEE… want ik ben die uitdaging aan gegaan en het gevoel dat overheerst is TROTS!
.
Gun jij jouw kind ook dat gevoel van trots?? Neem dan eens contact met me op en dan kijken we samen wat ik voor jullie zou kunnen betekenen.
Bakken is echt een grote hobby van mij en voelt vooral heel ontspannend, natuurlijk is het opeten van al dat lekkers heel leuk, maar mij gaat het vooral om het bakproces.
.
Deze keer had ik mij zo’n bakdagje echt gegund. Heerlijk een dagje voor mezelf.
.
Maar waarom dan zul je misschien denken?? Nou eigenlijk omdat ik mezelf geregeld voorbijloop en daardoor mezelf nog weleens wil vergeten. En dat merk ik dan eigenlijk pas na een paar dagen/weken, want dan ben ik moe, heb niet zoveel zin en word prikkelbaar. Maar het kan ook zijn dat mijn emmertje dan zo vol zit, dat ik ineens heel boos word of juist heel verdrietig. En om nu beter voor mezelf te zorgen, plan ik een dagje voor mezelf om iets te doen wat ik heel leuk vind, dit kan van alles zijn, maar deze keer was dat bakken.
.
Vooraf had ik in de koekjesbijbel een lekker recept uitgezocht (eigenlijk gewoon het boek opengeslagen en DAT koekje zou ik gaan maken). En dat waren Jan Hagel koekjes, maar na het bakken van dit koekje bleef er iets zeuren. Er is namelijk een koekje wat ik als kind heel erg lekker vond maar waar ik het recept nergens kan vinden, het gaat om een kletskoekhoorntje met een roomvulling erin.
.
Toen dacht ik, dat kan ik misschien ook wel zelf uitproberen.
Eerst ben ik aan de slag gegaan met kletskoppen en dan meteen nadatze uit de oven kwamen, gerold tot een hoorntje…en als je de tip hebt om dit te doen ZONDER je handen te verbranden…IK HOOR HET GRAAG! Want wat was dat heet en lastig! Maar ik rolde door en merkte dat ik er een handigheidje in kreeg (helaas wel pas bij de laatste ronde koekjes)..
Omdat de koekjes af moeten koelen (want ja in een warm koekje kun je geen room spuiten), heb ik ze de andere dag afgemaakt met een heerlijke witte chocolade boter crème.
.
Was ik tevreden??
Lukte het meteen??
.
NEE echt niet! Want zeker het rollen van het hoorntje kostte me heel veel moeite en heb ik vaak gedacht ik stop ermee en maak wel gewoon alleen kletskoppen. Waarom zou ik hier mijn best voor doen?? Want het ziet er toch niet uit!! Ze zijn niet allemaal even mooi, sommige zijn niet eens een hoorntje maar meer een rolletje, dit ziet er echt niet uit en deze koekjes mogen niemand zien!
.
Maar toen de koekjes eenmaal gevuld waren en ik de eerste kon proeven, verdwenen al die zorgen, want dit was echt een lekker koekje en de smaak was bijna net zoals het koekje van vroeger, ook al zagen ze er niet zo uit als in de winkel ik was er toch trots op. Ik heb deze zelf gemaakt en een volgende keer worden ze vast beter en mooier. Maar dit eerste koekje…YES dat was gelukt!
.
Soms moet je gewoon iets doorzetten ook al wil het de eerste keer niet lukken. Ik weet als geen ander hoe moeilijk en lastig dit is en/of kan zijn. Want nu geef ik het voorbeeld met koekjes bakken. Maar ik zie deze stappen ook bij kinderen in mijn praktijk.
.
Heel vaak willen we als het niet lukt, de handdoek in de ring gooien, ermee stoppen want het lukt niet of het wordt niet zo mooi als dat je voor ogen had of je moet het weer aan de juf vragen omdat je de sommen toch nog niet zo goed snapt.
En dat geeft je een enorme deuk in je zelfvertrouwen, want waarom lukt het niet, kan ik het niet OF ik kan het niet en de rest van de klas wel.
.
Soms heb je net even een zetje nodig om over die hobbel heen te komen waardoor het wel lukt. Misschien niet meteen perfect…maar dat hoeft ook niet. Je hebt het geprobeerd of je hebt doorgezet.
.
En dat is denk ik wat wij onze kinderen ook zouden moeten leren… er moet meer nadruk moeten komen te liggen op het proces dan op het product. Dat kinderen voelen dat ze gezien worden en dat het niet uitmaakt hoe gaat…als ze het maar proberen.
.
Bij mij in de praktijk werk ik ook zo…die schoolvakken zijn eigenlijk bijzaak. Het gaat om het zelfvertrouwen van het kind, zij moet weer lekker in haar vel komen te zitten en daarna gaan we het proces aan om tot lezen te komen. Met kleine stapjes kijken we vooruit, zodat
🪁bij HAAR het gevoel van trots naar boven komt als het lukt…
🪁bij HAAR het gevoel van IK KAN HET naar boven komt…
🪁bij HAAR het gevoel naar boven komt dat het niet uitmaakt wat anderen ervan denken…
🪁bij HAAR het gevoel overheerst dat ze het heeft geprobeerd en gedaan…
.
En maakt het dan uit dat het geen mooi koekje is??? Of dat ze er allemaal verschillend uitzien??
NEE… want ik ben die uitdaging aan gegaan en het gevoel dat overheerst is TROTS!
.
Gun jij jouw kind ook dat gevoel van trots?? Neem dan eens contact met me op en dan kijken we samen wat ik voor jullie zou kunnen betekenen.
ZIE JE WEL?? IK BEN DOM!!
- Daar sta ik dan…bij de juf en ik moet de tafels opzeggen zodat ik weer een sticker kan verdienen voor mijn tafeldiploma.
.
Maar het lukt niet…niet eens 1×7 komt eruit…Ik sta helemaal verlamd bij de juf en weet het echt niet meer.
.
Ik voel de tranen opkomen! Heb ik daar zo hard mijn best voor gedaan met mama??
.
Thuis wist ik de hele tafel zo op te zeggen maar nu in de klas, waar iedereen mij kan horen en zien lukt het niet. Zie je wel! Ik kan het toch niet!!!
Boos en verdrietig loop ik terug naar mijn tafeltje, ik heb echt zo hard geoefend, elke dag samen met mama de tafel van 7 erin gestampt. Maar die stomme tafels willen maar niet blijven hangen.
Ik ben dom, want waarom lukt het niet bij mij maar wel bij al die andere kinderen in mijn klas??
.
Ik zie dit nog steeds gebeuren, kinderen die helemaal gefrustreerd raken omdat het maar niet lukt om bijvoorbeeld die tafels erin te krijgen. Ze doen er alles aan en oefenen heel veel, hebben er buikpijn van of het ze wel gaat lukken. En dat alles zorgt er juist voor dat er heel veel stress omheen hangt waardoor het echt niet lukt om te leren of iets te onthouden.
.
Ik kwam er ook achter dat stampen bij mij niet goed werkt, want juist doordat ik er zo’n druk op legde en er eigenlijk al vanuit ging dat het me toch niet zo lukken, want ik was tenslotte dom, lukte het me ook niet. Ik werd bevestigd in mijn eigen gedachten.
Maar juist die gedachten, die druk en stress, die zorgde ervoor dat het niet lukte…, want mijn brein had helemaal geen ruimte om iets te leren of te onthouden. Mijn brein zat in de overlevingsfase en mijn lichaam stond paraat om te vechten, vluchten of bevriezen. En dat is wat er bij mij gebeurde, ik bevroor letterlijk waardoor het niet lukte.
.
En dat is wat er bij veel kinderen gebeurt, de lat ligt zo hoog en ze moeten zoveel oefenen waardoor:
🪁het niet leuk meer is
🪁ze bij elke fout de bevestiging krijgen dat het ze toch niet lukt
🪁ze nog meer hun best gaan doen
🪁ze er juist geen zin meer in hebben, want het lukt toch niet
🪁ze een steeds korter lontje hebben en om alles boos of verdrietig worden
.
Dus dat jij je kind steeds meer boos/verdrietig/gespannen ziet worden en het naar school gaan een steeds grotere uitdaging wordt.
.
Daarom vind ik het zo belangrijk om naast het leren, aan ontspanning te werken, waardoor ze meer gaan voelen, zodat je lijf voelt wat ontspanning is en niet meer de hele tijd hoeft te denken aan vechten/vluchten of bevriezen. Maar dat je dat ook af en toe even los mag laten, zodat je kunt groeien in wie je bent en weer open staat om nieuwe dingen je eigen te maken.
.
Ik zou willen dat ik dat als kind had gevoeld, dat mijn lijf zich mocht ontspannen om juist tot leren te komen. Dat ik lekker in mijn vel had gezeten en dat niet alles zo’n grote strijd was geweest om te komen waar ik nu ben en dat is psychomotorisch kindercoach en juf.
Wat er dan juist wel weer voor zorgt dat ik dit aan kinderen mag leren, dat ze mogen zijn wie ze zijn en dat leren leuk is!
.
In mijn praktijk start ik daarom ook altijd met het weer lekker in je vel zitten, dat de basis om tot leren te komen goed is en vanuit die basis (ontspanning) gaan we weer leren. Wil je meer weten?? Neem eens een kijkje op mijn website of stuur me een berichtje voor een gratis kennismakingsgesprek.
.
En mocht jouw kind nu echt worstelen met die tafels…weet dan dat ik iets leuks heb om deze in 5 weken geautomatiseerd te krijgen. En nee niet met stampwerk maar juist op een leuke, bewegende en effectieve manier.
IK ONTPLOF GEWOON EVEN
“Ja maar juf ik ontplof gewoon even elke 2 weken, en dan is mijn hoofd weer leeg en kan ik weer verder.”
.
Ik zie dit bij veel kinderen gebeuren, dat hun emmertje elke keer zo vol is dat ze even tot ontploffing komen en daarna weer vrolijk verder gaan. Wat op zulke moment vooral vervelend is en wat ze vaak zelf ook niet begrijpen, is dat de omgeving vaak boos op ze wordt.
.
Zo’n woede-uitbarsting zorgt er voor dat ze ontladen, omdat het ‘gevoelsemmertje’ vol is en ze op dat moment niet meer weet wat ze moet doen. Waardoor haar reactie is om te gaan ‘vechten’.
.
Misschien herken je dit ook wel bij je kind, het ene moment is ze vrolijk aan het spelen of zijn jullie gezellig met elkaar in gesprek en in een fractie van een seconde wordt ze boos en ontploft ze, maakt ze ruzie met haar zusje of gooit ze de kamerdeur dicht en rent stampvoetend naar boven. Vaak vinden ouders en ook kinderen dit lastig en snappen ze niet zo goed waardoor het komt of waarom ze zo reageren. Ik probeer dat dan altijd op een zo eenvoudig mogelijke manier uit te leggen.
.
Je kunt je brein onderverdelen in 3 delen;
– Je denk brein, je mensen brein
– Je gevoel brein, zoogdieren brein
– Je vechten – vluchten brein, ook wel je reptielen brein genoemd
.
Je reptielen brein is het oudste brein in onze hersenen en heeft vroeger geleerd, als er gevaar dreigt dan vecht of vlucht je. Je gevoel brein zorgt ervoor dat je dingen kunt voelen en je denk brein zorgt ervoor dat je dingen kun oplossen, eigenlijk letterlijk dat je kunt nadenken.
.
Als je gevoelsbrein het overneemt, eigenlijk zo vol is met gevoelens, dan wordt deze eigenlijk even groter, er is even geen plek meer voor je denkbrein. Je denkbrein wordt eigenlijk even uitgezet en omdat je gevoel denkt gevaar of ik weet het even niet meer dan komt je reptielen brein in actie zodat je gaat vechten of vluchten.
.
Om even terug te komen naar dat meisje dat elke 2 weken een woede-uitbarsting heeft, bij haar stapelen de gevoelens, negatieve gedachten alleen maar op, net zo ver totdat ze na 2 weken weer een negatieve gedachte hoort of krijgt zodat haar gevoelsbrein overloopt en schreeuwt naar het reptielen brein nu is het genoeg en haar reactie is dan dat ze gaat vechten.
.
Maar kun je daar dan niets tegen doen?
.
Natuurlijk wel en dat is zorgen dat je momentjes zoekt waarbij je even tot rust komt. En dan kun je denken aan yoga of meditatie. Maar het kan ook veel makkelijker door even naar buiten te gaan, een rustig muziekje te luisteren of een boekje te lezen. Zoek iets waarvan jij weet dat je ervan ontprikkelt weer even tot rust komt. En nee niet pas na twee weken maar elke dag zodat je elke dag je gevoelsbrein weer even tot rust kunt brengen en het niet na 2 weken tot een ontploffing komt.
.
Ik zie dit bij veel kinderen gebeuren, dat hun emmertje elke keer zo vol is dat ze even tot ontploffing komen en daarna weer vrolijk verder gaan. Wat op zulke moment vooral vervelend is en wat ze vaak zelf ook niet begrijpen, is dat de omgeving vaak boos op ze wordt.
.
Zo’n woede-uitbarsting zorgt er voor dat ze ontladen, omdat het ‘gevoelsemmertje’ vol is en ze op dat moment niet meer weet wat ze moet doen. Waardoor haar reactie is om te gaan ‘vechten’.
.
Misschien herken je dit ook wel bij je kind, het ene moment is ze vrolijk aan het spelen of zijn jullie gezellig met elkaar in gesprek en in een fractie van een seconde wordt ze boos en ontploft ze, maakt ze ruzie met haar zusje of gooit ze de kamerdeur dicht en rent stampvoetend naar boven. Vaak vinden ouders en ook kinderen dit lastig en snappen ze niet zo goed waardoor het komt of waarom ze zo reageren. Ik probeer dat dan altijd op een zo eenvoudig mogelijke manier uit te leggen.
.
Je kunt je brein onderverdelen in 3 delen;
– Je denk brein, je mensen brein
– Je gevoel brein, zoogdieren brein
– Je vechten – vluchten brein, ook wel je reptielen brein genoemd
.
Je reptielen brein is het oudste brein in onze hersenen en heeft vroeger geleerd, als er gevaar dreigt dan vecht of vlucht je. Je gevoel brein zorgt ervoor dat je dingen kunt voelen en je denk brein zorgt ervoor dat je dingen kun oplossen, eigenlijk letterlijk dat je kunt nadenken.
.
Als je gevoelsbrein het overneemt, eigenlijk zo vol is met gevoelens, dan wordt deze eigenlijk even groter, er is even geen plek meer voor je denkbrein. Je denkbrein wordt eigenlijk even uitgezet en omdat je gevoel denkt gevaar of ik weet het even niet meer dan komt je reptielen brein in actie zodat je gaat vechten of vluchten.
.
Om even terug te komen naar dat meisje dat elke 2 weken een woede-uitbarsting heeft, bij haar stapelen de gevoelens, negatieve gedachten alleen maar op, net zo ver totdat ze na 2 weken weer een negatieve gedachte hoort of krijgt zodat haar gevoelsbrein overloopt en schreeuwt naar het reptielen brein nu is het genoeg en haar reactie is dan dat ze gaat vechten.
.
Maar kun je daar dan niets tegen doen?
.
Natuurlijk wel en dat is zorgen dat je momentjes zoekt waarbij je even tot rust komt. En dan kun je denken aan yoga of meditatie. Maar het kan ook veel makkelijker door even naar buiten te gaan, een rustig muziekje te luisteren of een boekje te lezen. Zoek iets waarvan jij weet dat je ervan ontprikkelt weer even tot rust komt. En nee niet pas na twee weken maar elke dag zodat je elke dag je gevoelsbrein weer even tot rust kunt brengen en het niet na 2 weken tot een ontploffing komt.
