Blog

Geplaatst op

JIJ KUNT DAT NIET…

  • Ken je dat gevoel dat je niet begrepen wordt…
  • Ken je dat gevoel dat je je niet geloofd voelt…
  • Ken je dat gevoel dat je zo je best doet maar dat het toch niet lukt…
  • Ken je dat gevoel dat je denkt ik kan het toch niet…
  • Ken je dat gevoel dat je denkt ik ben dom…

Ik wel en heb het ook jarenlang gelooft en gevoelt. En nog weleens komen deze gevoelens naar boven en ga ik twijfelen aan alles. Maar gelukkig heb ik geleerd hoe ik hiermee kan omgaan.
Maar helaas zie ik nog steeds heel veel kinderen o.a. bij mij in de praktijk die dit ook denken en voelen.

  • Ik word niet begrepen…
  • Ze geloven me toch nooit…
  • Ik doe zo mijn best, maar het lukt toch niet…
  • Ik kan het niet…
  • Ik ben dom…

En dit zijn dan nog maar een paar uitspraken die ik in mijn praktijk vaak hoor, elke keer weer breekt mijn hart.

Want hoe kan het dat kinderen dit geloven?

Ik heb wel een idee, want ik heb dit zelf ook meegemaakt toen ik op de basisschool zat. Daar was een leerkracht die zei; rekenen dat kun jij niet, daar ben jij te dom voor. Ik kan je vertellen, als een leerkracht dit tegen je zegt, dan raakt dit je diep. Zo diep dat je dit gaat geloven.

Nu heb ik gelukkig geleerd dat dit helemaal niet klopte, ik had alleen wat meer tijd nodig en wat extra uitleg. En als de leerkracht dit toen had gedaan, had ik veel meer zelfvertrouwen gehad.

Ik kan dan ook niet geloven als ik hoor, dat dit nog steeds gezegd wordt tegen kinderen. Als bijvoorbeeld het lezen of rekenen niet lukt. Hoe erg is dat! Want is het niet juist de bedoeling dat wij kinderen zelfvertrouwen geven, dat wij ze leren hoe ze iets eigen moeten maken, dat wij ze leren te kijken naar alles wat WEL lukt. Om ze zo uit te laten groeien tot zelfverzekerde volwassenen.

Door dat ene zinnetje, valt het zelfvertrouwen zo naar beneden dat het vaak ook zijn doorslag geeft bij de andere vakken. Zeker als het over lezen gaat, want als je niet kunt lezen, hoe moet dat dan met die rekensommen of tijdens de les aardrijkskunde? Dat gaat dan ook niet lukken, want je kind denkt en voelt ik kan toch niet lezen.

Bij mij heeft het lang geduurd voordat ik ging geloven dat ik het wel kan en dat kwam pas, doordat anderen mij het gevoel gaven dat het lukte, dat ik er wel goed in was. Doordat zij in mij geloofden en mij dit ook gingen voelen, door mij het zelf te gaan laten ervaren. Natuurlijk niet meteen met super lastige sommen, maar klein zodat ik die succeservaring op ging doen. En elke keer als er een succeservaring was, gingen we een stapje moeilijker en zo ging ik zien en voelen dat ik het wel kon.

De grootste succeservaring deed ik op toen ik voor de klas kwam te staan, want ik bleek het juist heel goed te kunnen uitleggen EN ik snapte de kinderen goed die het maar een struggel vonden dat rekenen.

IK ZAG/ZIE DEZE KINDEREN…

Alleen al door ze te zien, zag je het zelfvertrouwen langzaam terugkomen.

Dit is nu ook precies waarom ik het werken in mijn praktijk zo leuk vind, want hier mag ik elke keer weer 1 op 1 met een kind werken of in kleine groepjes. En het enige dat ik doe is… IK ZIE ZE en ik geef ze vertrouwen, vertrouwen in wie ze zijn en in wat ze kunnen.

Meer weten over mijn werkwijze? Neem gerust contact met me op, dit is altijd gratis en vrijblijvend en dan leg ik uit wat ik doe en wat ik eventueel voor jullie kind kan betekenen.

Geplaatst op

SOMMEN MEPPEN MET DE SPLITSINGEN TOT 10

Wat heb je nodig?

Wat gaan jullie doen?

  • Nadat je alle kaartjes hebt uitgeknipt kunnen jullie aan de slag.
  • De grote kaarten (waarop alleen een antwoord staat) die leg je verdeeld over de tafel of de grond.
  • De kaartjes waar de sommen op staan, worden door elkaar geschud en op een stapel gelegd, maar je kunt ze ook in een kom doen en er elke keer grabbelend een kaartje uitpakken.
  • De som die op het kaartje staat wordt voorgelezen en de kinderen met de vliegenmepper, meppen zo snel mogelijk het juiste antwoord. Was je als eerste EN heb je het antwoord goed, dan mag je het sommenkaartje houden.
  • Wie heeft er aan het einde de meeste sommenkaartjes verzameld?
Geplaatst op

IK HOU VAN JOU…

Dat zijn woorden die vaak of soms lastig zijn om uit te spreken.
.
Ik had dat ook, het heeft echt wel even geduurd voordat ik deze woorden tegen mijn man durfde en kon zeggen. Dat ik het niet durfde zat hem vooral dat ik bang was om mezelf open te stellen / kwetsbaar te maken. Ik had een grote muur om mezelf heen gebouwd, omdat ik al zo vaak gekwetst was en omdat ik niet geloofde dat iemand mij leuk zou vinden. Gelukkig is dit allemaal goed gekomen en zijn we nu al weer 8 jaar samen en hebben we een geweldige dochter.
.
Toen onze dochter geboren werd zag ik het boekje ‘Raad eens hoeveel ik van je hou?’. Dit boekje staat vol liefde. Kleine Hazeltje probeert te vertellen hoeveel hij van grote haas houdt, maar grote haas overtreft hem hierin telkens weer. Dit prentenboek is één van haar lievelingsboeken en wordt nog steeds vaak voorgelezen. Ze heeft het er ook vaak over en ze kan uit het niets zeggen; mama ik hou van jou tot de maan en weer terug. Dan stroomt mijn hart echt over van liefde.
.
Maar die woorden IK HOU VAN JOU, ik vond het echt lastig om deze tegen iemand anders te zeggen. Maar misschien nog wel lastiger om deze woorden tegen mezelf te zeggen.
.
Ik hou van jou…tegen jezelf zeggen??
.
Dat is echt een stuk lastiger en zeg ik eigenlijk ook niet tegen mezelf. Dit zeggen vind ik echt heel moeilijk! Terwijl het juist zo belangrijk is om van jezelf te houden. Want er is niemand mooier en belangrijker dan jijzelf!
.
Maar van jezelf houden vinden we vaak lastig, want we hebben altijd heel veel kritiek op onszelf, wat we doen, hoe we eruit zien, het kan altijd beter en mooier. We kijken niet hoe mooi we eigenlijk zijn.
.
Dit zie ik ook om mij heen gebeuren met jonge meisje op de basisschool en ook met moeders. Wij vrouwen zijn heel erg kritisch op onszelf maar ook naar de ander. We zeggen maar alles alsof het allemaal maar mag. Ik zie het op de sociaal media kanalen en op tv, er heerst zoiets van het kan altijd mooier en beter, je bent nooit goed genoeg.
Terwijl ik dan nu juist denk wanneer ben je dan wel goed genoeg? Wanneer ben je perfect? Hou je, als je perfect bent, wel van jezelf?
.
Zeg je pas ‘Ik hou van jou’ tegen zelf als je perfect bent?
.
IK HOOP HET TOCH NIET!!
.
🪁Laten we kijken naar alle mooie en positieve dingen bij onszelf!
🪁Laten we onze dochters leren dat je zelf ALTIJD belangrijk bent.
🪁Laten we onze dochters leren dat je WEL van jezelf mag houden ongeacht wat een ander daar van vindt!
🪁Laten we onze dochters leren dat je mag zijn wie je bent en dat je dan al perfect bent.
🪁Laten we onze dochters leren dat we altijd mooi zijn.
.
Ik begin met het plakken van een post-it op de spiegel met daarop de woorden IK HOU VAN JOU! Zodat ik deze, als ik ‘s morgens wakker wordt, als eerste lees en als ik ‘s avonds naar bed ga als laatste lees.
.
Want pas als je zelf voelt wat deze woorden met je doen…dan kun je het ook veel mooier tegen iemand anders zeggen!
.
Geplaatst op

NEE…IK KRIJG MIJN RAPPORT

Het is vrijdagmiddag en ik mag de rapporten meegeven, heel veel kinderen in de klas vinden het leuk en spannend en kunnen niet wachten totdat het zover is.
.
Maar ik zie jou ook, je duikt een beetje weg, probeert je te verschuilen, want jij vindt dat rapport helemaal niet leuk! Jij wilt er helemaal niet inkijken. Denkt hoe moet ik dit straks aan mijn ouders laten zien? Want jij bent bang voor wat erin staat, vast allemaal onvoldoendes, dat je alles fout doet en dat je thuis echt meer moet gaan oefenen. En dat je misschien wel blijft zitten.

En dat begrijpt je niet, want je werkt zo hard en doet zo je best, maar het wil gewoon niet lukken. Thuis, JA thuis, weet je alle antwoorden na het oefenen en overhoren, maar zodra je dan de toets op school krijgt weet je niets meer, alles vergeten. Bij elke toets heb je buikpijn, want hopelijk ben je nu niet alles vergeten.
.
En die buikpijn…die is nu heel erg.
.
Ik als juf ga vrolijk starten…want ik maakt er altijd een feestje van. Voordat ik het rapport geef vraag ik altijd of je zelf al iets kunt zeggen waar je heel goed in bent, en dit mag alles zijn. Daarna zeg ik altijd iets positiefs, omdat ik het belangrijk vind om naar de positieve dingen te kijken, want ik zie dat iedereen heel hard werkt en zijn best doet.
.
Ook jij komt aan de beurt en je komt verlegen en voorzichtig naar mij toelopen en ik vraag “waar ben jij goed in”, maar dat antwoord vind je al moeilijk, er komt toch iets uit “VOETBALLEN” juf. En dan begin ik mijn praatje, dat ik zo trots ben op jou omdat ik zie hoe hard je ervoor werkt, dat het lezen steeds beter gaat en dat die cijfers er nu echt wel inzitten.

Ik zie je verbaast kijken, want ik zeg niets over dat de cijfers niet oké zijn of dat je meer moet oefenen.
.
Nee, ik vertel wat JIJ allemaal hebt gedaan, wat er allemaal WEL is gelukt, hoe klein dat stapje ook is. Want ook al is de groei misschien heel klein, hij is er wel. En juist naar DIE GROEI moeten we kijken.
.
Ik snap natuurlijk dat het ook om cijfers moet gaan of CITO uitslagen, maar kijken we ook nog naar het kind? Het kind is geen cijfer…het is een kind…dat zich nog ontwikkelt, dat werkt aan zijn zelfvertrouwen, dat leert wat zijn valkuilen zijn en ook zeker wat ZIJN KWALITEITEN zijn.
.
In mijn gesprekje met het kind gaat het niet over cijfers, maar om de kwaliteiten en groei die het kind de afgelopen periode heeft doorgemaakt. Want daar groeien ze van en leren ze om ook te kijken naar alles wat er wel goed gaat. Ook al is het rapport misschien niet zo goed en zijn er echt een hoop verbeterpunten en moet er thuis en in de klas extra geoefend worden. Vaak weet het kind dat ook zelf wel. Maar laat hem KIJKEN naar de dingen die wel goed zijn en laat ze die ook zelf benoemen. Juist die kleine dingen kunnen enorm helpen in het zelfvertrouwen, en dat zelfvertrouwen hebben ze weer nodig om zich lekker in hun vel te voelen zitten, en dat lekker in je vel zitten draagt weer bij aan betere leerprestaties op school.
.
Bij mij in de praktijk is dat net zo, kinderen horen zo vaak waar ze slecht in zijn of wat ze niet kunnen. Terwijl ik altijd start met wat ze wel kunnen, waar zijn ze goed in, wat vinden ze leuk, wat kunnen ze al wel. En van daaruit bouwen we verder stapje voor stapje.
.
Ik zie je weglopen, toch een beetje trots en iets zelfverzekerder dan toen je naar mij toeliep om je rapport te halen.
Als ik je dan naar je moeder op het schoolplein zie lopen, zie ik een blij kind die niet meteen zijn rapport geeft maar die ik wel zie zeggen dat de juf trots op hem is in wat hij allemaal al WEL kan. 
.
Meer weten over mijn werkwijze? Of kan jouw kind wel wat positiviteit en zelfvertrouwen gebruiken? Neem dan contact met me op en dan kijk ik graag met jullie mee.

Geplaatst op

ALLE KINDEREN VAN NEDERLAND HEBBEN NU AL EEN ACHTERSTAND….

Wat een stom gezegde is dat eigenlijk een achterstand hebben, want elk kind leert en ontwikkelt zich op zijn eigen manier en niveau.
.
En toch hoor je dit op het moment overal…de kinderen van Nederland hebben nu door het thuisonderwijs een achterstand. Natuurlijk snap ik, dat het in deze tijd extra lastig is om inzicht te houden in wat je kind allemaal kan en wat je kind nodig heeft. Om dan nog maar niet te spreken over de motivatie om thuis te gaan leren in plaats van lekker te gaan spelen. Of wat dacht je van jou als vader en moeder die ineens de leerkracht zijn, dat is ook wennen.
.
Maar door heel hard te gaan roepen alle kinderen hebben een achterstand werkt ZEKER NIET MEE aan hun motivatie en ook niet aan de motivatie van jullie als ouders.
.
Want wat heeft het allemaal dan voor zin, als ze nu toch al achterlopen?
.
Ik snap het en zal het ook zeker niet ontkennen dat er een verschil is tussen wat ze waar leren. Er is verschil in wat ze leren tijdens het thuisonderwijs en wat ze leren als ze gewoon in de klas op school zitten. Dit is niet hetzelfde en dat hoeft ook niet. En natuurlijk snap ik dat jij als ouder ook gewoon je eigen werk moet doen en dat dit allemaal niet handig is, maar je doet je best, net zozeer als dat je kind zijn best doet en de leerkrachten om dit alles voor elkaar te krijgen.
.
Probeer deze tijd ook eens te kijken naar je kind, hoe leert je kind, waar heeft je kind behoefte aan? Misschien fleurt je dochter nu juist wel helemaal op omdat ze geen stress en onrust ervaart vanuit de klas. Of zie je je zoon veel beter in zijn vel zitten omdat hij nu niet de hele tijd geconcentreerd moet zitten in de klas maar ook even lekker buiten kan voetballen of spelen met de lego. En vergeet niet dat bouwen, voetballen, kleien, knutselen, spelletjes spelen ook manieren zijn om tot leren te komen.
.
Denk maar eens aan een rekenles over wegen en meten, stuur je kind de keuken in om een taart te bakken. Eerst een recept uitzoeken (lezen en taal), dan een boodschappenlijstje maken (schrijven), naar de winkel om alle ingrediënten te kopen (rekenen en met geld leren omgaan). Daarna thuis aan de slag met alle ingrediënten om hier een mooie taart van te maken (wegen, rekenen, begrijpend lezen). En wat misschien nog veel zwaarder weegt in dit alles, is het zelfvertrouwen, want hoe denk je dat je kind zich voelt als hij dit alles zelf heeft gedaan. Ik denk TROTS op zichzelf en op het eindproduct wat hij heeft neergezet, om dan nog maar niets te zeggen over daarna gezellig met de hele familie bij elkaar zitten met een kopje thee en een stuk zelfgemaakte taart. Geeft meteen een positieve sfeer thuis.
.
Wat wil ik hiermee nu zeggen; gooi dat thuisonderwijs maar de kast in en de kinderen hoeven niets meer te leren??
.

Nee natuurlijk niet! Maar ik probeer wel te zeggen ben niet te streng voor jezelf en voor je kind. Jullie doen jullie best en meer kunnen jullie niet doen. En bovendien GENIET ook van deze tijd samen!

Geplaatst op

HELP! JE GAAT ZO SNEL….

En dan heb ik het niet over een rondje hardlopen (dat doe ik niet 😉), maar over jezelf voorbijlopen. Want dat doe ik nogal eens…en JA dan word ik ook vaak weer teruggefloten. Ik ga dit bijvoorbeeld merken aan dat ik kribbiger ga reageren of dat mijn lichaam niet altijd meer doet wat ik graag wil. Nu heb ik zelf geleerd om goed naar mezelf te luisteren en heb ik ook een man die af en toe zegt, misschien moet je even iets gaan bakken. Want hij weet, maar ook ik, dat als ik ga bakken mij dit enorm helpt. Ik vind het zoiezo heel erg leuk, maar ik merk dat ik dan ook ontspan en even met alleen het bakken van de taart of koekjes bezig ben. Heerlijk vind ik dat!

Kinderen hoor ik het ook vaak zeggen… maar dan de juf gaat zo snel. Ik snap het niet meer of ik houd het lezen niet bij. En dan denk ik, wat jammer is dat! Want niet elk kind gaat op hetzelfde tempo, het ene kind snapt de rekensommen sneller dan een ander kind of het ene kind leest in een AVI 6 en het andere kind leest in AVI 4. Dat kunnen grote verschillen in de klas zijn. En voor kinderen vaak heel herkenbaar…want ook onderling wordt daar over gesproken en dat is niet altijd op een aardige en lieve toon. Of ze gaan zichzelf met de ander vergelijken, terwijl ze dan niet meer zien waar zij juist goed in zijn.

Voor kinderen waar het te snel voor gaat is dit jammer en heel vervelend! Want zij krijgen hiervan vaak een deuk in hun zelfvertrouwen en vinden het naar school gaan vaak niet zo leuk meer. Dit kan zich uiten in clownesk gedrag tot heel stil en teruggetrokken en niets meer durven zeggen. Maar ik zie ook kinderen die juist heel veel zeggen en zo hun onzekerheden overschreeuwen of op een negatieve manier hun aandacht gaan vragen.

NEGATIEVE AANDACHT IS OOK AANDACHT.

Maar even terug naar die kinderen waar het veel te snel voor gaat, die het niet meer kunnen bijbenen.  Thuis is er dan ook vaak meer stress omdat ze extra huiswerk krijgen en de ouders er vaak een dubbelrol bij krijgen, namelijk die van leerkracht. Terwijl ze thuis JUIST moeten ontspannen en opladen voor de volgende schooldag. EN thuis is ook om lekker te spelen en even niet met school bezig te zijn. Maar hierdoor zijn deze kinderen ALTIJD met school bezig, en krijgen ze er vaak steeds minder vertrouwen in dat ze het wel kunnen en laten ze hun koppie vaak nog meer hangen.

EN DAT IS ZO JAMMER!!

WANT:

  • Elk kind is ergens goed in
  • Elk kind heeft zijn eigen kwaliteiten en bijzonderheden
  • Elk kind leert op een andere manier
  • Elk kind leert op zijn eigen tempo

Laten we met elkaar proberen weer eens te kijken naar hoe de kinderen echt zijn, waar ze goed in zijn, wat ze leuk vinden en ze (af en toe) lekker te laten spelen. Want als een kind alleen maar hoort waar het NIET goed in is… dan gaat het dat ook geloven. Maar als je het kind laat ervaren waar het wel goed in is … dan gaan ze dat voelen EN ervaren en JUIST daarvan krijgt hun zelfvertrouwen een enorme BOOST!

Denk je nu na het lezen van dit stuk… ja ik voel me thuis ook alleen nog maar leerkracht in plaats van moeder. Neem dan contact met me op, want wellicht kan ik dat stukje leerkracht bij jullie vandaan halen zodat JIJ als moeder weer die leuke moeder kan zijn!

Geplaatst op

De klimmuur op…ECHT NIET!!

Nooit had ik gedacht dat ik de klimmuur op zou gaan. Maar toch gebeurde dit… en daarna voelde ik toch een moment van trots!
.
Ik weet het nog goed, de eerste dag van mijn revalidatie traject was aangebroken en daar werd tegen mij gezegd; “over acht weken klim jij op onze klimmuur naar boven.”
.
Ik dacht ECHT NIET dat gaat nooit gebeuren.
.
Op het moment dat ik met het revalidatie traject startte had ik al 2,5 jaar last van ernstige bekkeninstabiliteit. En had ik al vaak gehoord sorry hier moet je mee leren leven. En om even een beeld te scheppen, ik kon bijna niets en had de hele dag extreem veel pijn. Ik kan je vertellen als je dan te horen krijgt je moet hiermee leren leven en je bent 34 met een dochter van 2 dan stort je wereld in.
.
Maar ik gaf niet op, want ik wilde hier niet mee leren leven. Maar ik wilde graag WEER ALLES KUNNEN DOEN.
.
Maar om dan te zeggen jij klimt over 8 weken naar boven, dat kon ik niet geloven.
.
Ik begon aan een intensief traject waar in het begin vooral ontspanning voorop stond. Want mijn lichaam stond de hele dag in de OVERLEVINGSSTAND, dus de hele dag op standje aan en moest weer ervaren dat je ook kunt ontspannen. Daarnaast begonnen we weer met de basis, hoe ga je op een stoel zitten, hoe loop je de trap op of hoe moet je lopen. Van daaruit werd er geoefend en getraind en met het uiteindelijk beklimmen van de klimmuur. Wat mij toen echt een gevoel van trots gaf, ik voelde me ontspannen en had mijn lichaam op de juiste manier gebruikt.
.
Wat zij dus eigenlijk deden, ze gingen terug naar de basis. En juist doordat we teruggingen naar de basis leerde ik mijn eigen lichaam weer kennen maar ook vertrouwen op mezelf.
.
Dat is wat ik kinderen bij mij in de praktijk ook toewens weer vertrouwen hebben in zichzelf. Daarom kijk ik ook altijd naar de basis, werk ik aan ontspanning en aan het zelfvertrouwen. Want pas als die basis weer klopt kun je weer verder groeien. Groeien op eigen kracht!
.
Kan jouw kind ook wat meer vertrouwen gebruiken, voelen dat hij zichzelf weer vertrouwd neem dan contact met me op. Een kennismakingsgesprek is altijd gratis en vrijblijvend en ik denk graag met jullie mee.
Geplaatst op

WAAROM IK???

Nee niet weer!!! Dacht ik toen er een aantal complicaties waren na de operatie. Soms lijkt het wel alsof het bij mij nooit zonder slag of stoot mag gaan.
 
Waarom bij mij??? Hoe vaak ik dat al niet gedacht heb in de afgelopen 36 jaar. Dat is ongelofelijk! Natuurlijk weer ik dat er altijd dingen kunnen gebeuren en die je niet in de hand hebt. Maar dan nog, bij sommige lijkt alles altijd aan te komen waaien en bij anderen lijkt het dat ze er altijd moeite voor moeten doen.
 
Ik behoor tot de laatste, het lijkt wel alsof het bij mij altijd misgaat, het lukt nooit in een keer of ik moet er hard voor werken. Het komt me nooit aanwaaien ik moet er altijd hard mijn best voor doen.
 
Zowel op school als bij lichamelijke klachten, als er iets was, wist ik bijna vooraf al ze weten toch niet wat er aan de hand is. Ik heb zo vaak gehoord sorry maar we kunnen niets voor u doen of tja dit is misschien toch te moeilijk voor jou zou het niet proberen.
 
Maar ergens zat en zit iets eigenwijs, want hoe vaker ik hoorde sorry we kunnen je niet helpen of we kunnen niets voor je doen. Hoe harder ik mijn best deed om te laten zien dat het wel zou gaan lukken! Of dat ik nog harder ging zoeken naar de oplossing want opgeven dat echt niet!
Maar dan nog…die oplossing kwam er nooit zomaar.
 
En dat is nu eigenlijk weer…het herstel gaat niet gemakkelijk maar het komt goed. Want dat is iets wat ik al die jaren wel heb geleerd. Geef niet op, ga niet bij de pakken neer zitten, zet kleine stapjes en dan komt het goed!
 
Natuurlijk vloeien er ook veel tranen tijdens zulke momenten en ik heb ook geleerd dat dit mag. Want het is niet altijd leuk! Maar kijk ook naar wat er wel kan, wat er wel mogelijk is. Want er kan ZOVEEL MEER ALS DAT JE DENKT!
 
En wat in zulke momenten bij mij vooral helpt is iemand die naar je luistert. Iemand die echt naar mijn verhaal luistert.
 
Dat probeer ik ouders en hun kinderen mee te geven die bij mij in de praktijk komen.
Ze hebben vaak al veel geprobeerd, oefenen elke dag met hun kind, maar soms wil dat allemaal maar niet genoeg zijn. Waardoor er thuis steeds meer strijd komt, je een kind hebt waarbij het zelfvertrouwen naar een dieptepunt zakt en vooral niet meer lekker in zijn vel zit.
 
Het eerste wat ik dan vaak zeg is stop EVEN TIJDELIJK met thuis oefenen en ga leuke dingen doen met elkaar. Zorg dat die strijd thuis even weg is, dit zorgt voor meer ontspanning en minder stress.
 
En het belangrijkste samen gaan we kijken naar wat er allemaal wel nog mogelijk is. Want hoe vaak je misschien als ouder al hebt gehoord nee dat kan niet. Kijken wij samen naar wat er wel kan. Want je kind moet weer gaan ervaren waar hij wel goed in is, wat hij wel goed kan en wat er allemaal mogelijk is! Want hoe klein die stapjes of mogelijkheden ook zijn, ze zijn er!
 
Ik hoor graag jullie verhaal en dan kunnen we samen kijken of ik iets voor jullie kan betekenen, een kennismakingsgesprek is altijd gratis en vrijblijvend.
Geplaatst op

ELK KIND WAARBIJ HET LEZEN NIET LUKT HEEFT DYSLEXIE…

Mijn eerste jaar in groep 3, wat vond ik dat spannend! Ik denk dat ik net zo zenuwachtig was als alle kinderen die net in groep 3 zaten. Maar wat was het leuk!!

Na een aantal weken kwamen de eerste ouders, het lezen lukt niet, de letters blijven maar niet hangen, het zal toch geen dyslexie zijn??

Nu was er dat jaar één jongetje in mijn klas, die ik niet snel zal vergeten. Bij hem kwam het lezen maar niet op gang. Hij vond het moeilijk, had er geen zin in en vond het daardoor echt niet leuk. Op school hadden we het geluk dat er een remedial teacher werkte en dus stuurde ik hem, natuurlijk met toestemming van zijn ouder, daar naartoe. Twee keer in

 de week extra ondersteuning EN OOK IN DE KLAS ermee aan de slag. Er werden spelletjes gespeeld, we voelden en bekeken hoe de letters eruitzagen, gingen aan de slag met klei en natuurlijk werden er  boekjes gelezen. Boekjes die HIJ leuk vond om te lezen. Want ik vond het, en vind het eigenlijk nog steeds, heel belangrijk dat lezen vooral LEUK is.

En er kwam een omslagpunt… het lukte!! Hij merkte ZELF dat het lezen steeds een beetje beter ging en daardoor vond hij het ook steeds leuker worden. Het ging zo goed… dat de remedial teaching stopte en dat zijn lezen omhoogschoot.

Wat wil ik hiermee nou zeggen??

Soms hebben kinderen net even een klein zetje nodig zodat ze ZELF GAAN ERVAREN dat ze iets wel kunnen. Ouders zitten er tegenwoordig bovenop, op school wordt alleen maar getoetst en getest.

En waarom?? Ik snap dat de voortgang in de gaten gehouden moet worden. Maar hang er niet alles aan op! Niet alle kinderen leren op hetzelfde tempo.

MAAR HET LUKT NIET DUS DAN IS ER IETS AAN DE HAND

En als het dan even niet lukt heeft het dan meteen dyslexie?? NEE!! Natuurlijk niet, er zijn zoveel andere mogelijkheden waarom het lezen niet lukt.

  • Er kan een probleem zijn met de samenwerking tussen de ogen waardoor het focussen op de letters en/of woorden bijvoorbeeld niet lukt.
  • Of omdat er bij een kind nog bepaalde primaire reflexen actief zijn, waardoor zijn lichaam nog niet goed samenwerkt wat het heel lastig maakt om bijvoorbeeld te leren lezen.
  • Of het kind is enorm faalangstig waardoor het heel bang is om iets fout te zeggen of te doen en het dan maar JUIST NIET gaat doen.

Voordat nu iedereen over mij heen gaat vallen, ik zal echt niet zeggen dat een kind geen dyslexie kan hebben, maar ik denk wel dat we veel te snel een label op een kind ‘willen’ plakken. Want als je dan bijvoorbeeld het label dyslexie hebt, dan kun je zeggen het lukt niet want ik heb dyslexie. Terwijl je OOK met dyslexie kunt ‘leren’ lezen, het kost misschien wat meer moeite, maar het lukt wel op JOU EIGEN TEMPO!

Daarom ben ik zo blij dat ik heb geleerd eerst te kijken naar wat er onder het leerprobleem zou kunnen zitten, en ga ik vooral aan de slag met de basis. Want een kind moet zich lekker in zijn vel voelen zitten en vertrouwen op zichzelf dat het lukt. Want dan komt een kind verder… en misschien niet in hetzelfde tempo als zijn klasgenootjes… maar het komt er wel op zijn eigen tempo!

Wil je graag meer informatie over hoe ik werk?? Neem gratis en vrijblijvend contact met me op en dan kijken we samen wat ik voor jullie kan betekenen.

Geplaatst op

Ben ik nu mislukt??

Ik bakte gisteren een cake, een nieuw recept van Miljuschka ‘frambozencake’. Deze had ik afgelopen week voorbij zien komen bij haar nieuwe kookprogramma op RTL 4, en dacht die ga ik eens maken.

Nu weten de meeste die mij een beetje kennen dat ik gek ben op bakken! En dat ik graag nieuwe recepten uitprobeer. Dus zo ook vandaag…

Al tijdens het maken van het beslag ging het mis, er klopte iets niet naar mij idee aan het beslag. Vond het er heel vast uitzien en het voelde ook zo. Maar ik had alle stappen netjes doorlopen dus dacht, we gaan het zien.

Na een ruim uur in de oven kwam de cake eruit, en bij het lossen uit het cakeblik ging het goed en dacht ik toch gelukt, maar niet veel later viel hij helaas uit elkaar.

MAAR HIJ SMAAKT WEL HEEL LEKKER!!

Toen ik merkte dat het beslag niet goed voelde had ik natuurlijk ook kunnen denken ik stop ermee het wordt toch niets meer. Maar nee, ik ging door want was nieuwsgierig naar de smaak omdat hier anijszaad en diepvriesfruit in ging en ik daar nog niet eerder mee had gebakken. En nu is de cake mislukt… ga ik nu nooit meer bakken?? NEE natuurlijk niet, volgende keer ga ik gewoon weer opnieuw beginnen en ook dit recept zal vast nog eens tevoorschijn komen. Maar STOPPEN echt niet… daar vind ik het bakken veel te leuk voor!En hier maakt het niet uit dat de cake er dan niet zo mooi uitziet. Het proces ernaartoe en de smaak is het belangrijkste.

Kinderen die bij mij in de praktijk komen zeggen ook vaak ik kan het toch niet of ik vind school zo stom want ik ben overal slecht in of ik moet altijd aan de instructietafel zitten dus ik ben dom.

Maar als we dan een aantal weken verder zijn en we veel aan het zelfvertrouwen hebben gewerkt en vooral gekeken waar ze dan allemaal wel goed in zijn. Zie ik iets veranderen. Ze worden zekerder van zichzelf en gaan zien wat er tijdens de rekenles allemaal wel goed gaat, of ze ervaren dat ze wel kunnen lezen alleen ‘nog’ niet op het niveau dat ze eigenlijk zou moeten zijn. Maar is dat erg?? NEE zeker niet…ze proberen het en gaan ervoor. En soms zijn daar kleine stapjes voor nodig.

Denk je nu na het lezen hiervan…ik hoor mijn kind ook vaak zeggen ik kan het toch niet, school is stom of ik ben zeker dom omdat ik altijd aan de instructietafel moet zitten. Neem dan contact met me op voor een gratis kennismakingsgesprek en dan kijken we samen wat ik voor jullie kan betekenen.

Social media & sharing icons powered by UltimatelySocial
Facebook
Instagram