Half 9 en ik huppel met een grote glimlach het schoolplein op, het lijkt alsof ik met heel veel plezier naar school ga en veel zin heb in de dag. Maar niets is minder waar…
.
Ik zit in groep 7 en zou het liefste thuisblijven, weggestopt onder een dekentje zodat ik niet meer naar school hoef. Want school is echt niet leuk, de kinderen in mijn klas lachen mij uit, sluiten me buiten en laten mij voelen dat ik niet belangrijk ben, dat ik stom ben. En het kan ook, want zelfs de leerkracht helpt hieraan mee. Door mij altijd de schuld te geven en me in de klas uit het groepje apart te zetten en daar dan nog een extra opmerking over te maken.
.
Maar is het mijn schuld?? Nee vaak dagen de andere kinderen uit mijn groepje mij stiekem uit, net zolang totdat ik er iets van zeg, waardoor de juf boos op mij wordt. Maar uitleggen heeft geen zin, want ze gelooft mij toch niet…
.
Ik heb dat wel geprobeerd, 1 keer toen moest ik na schooltijd blijven om erover te praten met de juf, op haar uitnodiging. Maar denk je dat ze naar mij luisterde?? Nee hoor, ze deed ondertussen hele andere dingen zoals het nakijken van schriften en luisterde maar met een half oor naar mijn verhaal. En uiteindelijk zei ze dat ik het zelf allemaal uitlokte… Ik kreeg dus weer de schuld.
.
Hierdoor voelde ik mij nog meer alleen en ging ik geloven dat het mijn schuld was, dat vriendschap niet voor mij was en vooral dat ik niet belangrijk genoeg was.
.
Maar liet ik het merken? Nee ik stopte al mijn emoties weg en deed net alsof ik met plezier naar school ging, dat het leuk was. Maar ondertussen werd ik steeds stiller, teruggetrokken en durfde ik niets meer te zeggen, vooral niet over hoe ik mij voelde, want dat was toch niet belangrijk.
.
Door het jarenlange pesten (want dit gebeurde niet alleen in groep 7), ging ik steeds meer denken dat het echt aan mij lag, dat ik alles fout deed, dat vriendschap niet voor mij was weggelegd en dat ik een stom meisje was. Want dit is wat pesten met je doet! Het verandert je zelfbeeld en laat je zelfvertrouwen zakken naar een dieptepunt en je neemt het de rest van leven mee.
.
Ik heb het uiteindelijk kunnen omdraaien en het is juist mijn drijfveer geworden om kinderen echt te zien en echt te begeleiden, eerst als leerkracht maar later bij het opzetten van mijn praktijk. Want elk kind verdient het om met plezier naar school te gaan, lekker in haar vel te zitten, te weten wie ze zelf is en zeker om te voelen dat zij ertoe doet.
.
Dat zij belangrijk is!
.
Helaas gebeurt het pesten nog steeds, ik hoop oprecht dat er ooit een einde aan al die pesterijen komt! Daarom vind ik het ook goed dat er deze week aandacht voor is, dat het op scholen besproken wordt en dat er veel aandacht voor is in de media.
.
.
Ik zit in groep 7 en zou het liefste thuisblijven, weggestopt onder een dekentje zodat ik niet meer naar school hoef. Want school is echt niet leuk, de kinderen in mijn klas lachen mij uit, sluiten me buiten en laten mij voelen dat ik niet belangrijk ben, dat ik stom ben. En het kan ook, want zelfs de leerkracht helpt hieraan mee. Door mij altijd de schuld te geven en me in de klas uit het groepje apart te zetten en daar dan nog een extra opmerking over te maken.
.
Maar is het mijn schuld?? Nee vaak dagen de andere kinderen uit mijn groepje mij stiekem uit, net zolang totdat ik er iets van zeg, waardoor de juf boos op mij wordt. Maar uitleggen heeft geen zin, want ze gelooft mij toch niet…
.
Ik heb dat wel geprobeerd, 1 keer toen moest ik na schooltijd blijven om erover te praten met de juf, op haar uitnodiging. Maar denk je dat ze naar mij luisterde?? Nee hoor, ze deed ondertussen hele andere dingen zoals het nakijken van schriften en luisterde maar met een half oor naar mijn verhaal. En uiteindelijk zei ze dat ik het zelf allemaal uitlokte… Ik kreeg dus weer de schuld.
.
Hierdoor voelde ik mij nog meer alleen en ging ik geloven dat het mijn schuld was, dat vriendschap niet voor mij was en vooral dat ik niet belangrijk genoeg was.
.
Maar liet ik het merken? Nee ik stopte al mijn emoties weg en deed net alsof ik met plezier naar school ging, dat het leuk was. Maar ondertussen werd ik steeds stiller, teruggetrokken en durfde ik niets meer te zeggen, vooral niet over hoe ik mij voelde, want dat was toch niet belangrijk.
.
Door het jarenlange pesten (want dit gebeurde niet alleen in groep 7), ging ik steeds meer denken dat het echt aan mij lag, dat ik alles fout deed, dat vriendschap niet voor mij was weggelegd en dat ik een stom meisje was. Want dit is wat pesten met je doet! Het verandert je zelfbeeld en laat je zelfvertrouwen zakken naar een dieptepunt en je neemt het de rest van leven mee.
.
Ik heb het uiteindelijk kunnen omdraaien en het is juist mijn drijfveer geworden om kinderen echt te zien en echt te begeleiden, eerst als leerkracht maar later bij het opzetten van mijn praktijk. Want elk kind verdient het om met plezier naar school te gaan, lekker in haar vel te zitten, te weten wie ze zelf is en zeker om te voelen dat zij ertoe doet.
.
Dat zij belangrijk is!
.
Helaas gebeurt het pesten nog steeds, ik hoop oprecht dat er ooit een einde aan al die pesterijen komt! Daarom vind ik het ook goed dat er deze week aandacht voor is, dat het op scholen besproken wordt en dat er veel aandacht voor is in de media.
.
Ik had gewild dat ik veel eerder hulp had gekregen en niet pas toen ik al aan het werk was, zodat ik ook tijdens mijn schoolcarrière met veel positieve zin naar school had kunnen gaan, lekker in mijn vel had kunnen zitten en had geweten dat het niet aan mij lag!
DAT GUN IK KINDEREN OOK! Door ze nu te coachen wil voorkomen dat kinderen hier tijdens hun hele schoolloopbaan last van hebben! Laat ze NU weten dat ze belangrijk zijn! Daar hebben ze hun hele leven profijt van!
.
Denk je nu na het lezen van mijn verhaal, ik herken mijn dochter hierin? Weet dat je bij mij terecht kunt. Ik zie, voel en hoor je en samen gaan we ervoor zorgen dat je kind zich weer lekker in zijn voel voelt zitten.
