Het is dinsdagochtend 9.00 uur, we hebben rekenen. Ik zit te zweten en
snap er niets van. Ik schuifel wat heen en weer op mijn stoel en kijk om mij
heen. Ik probeer me zo klein mogelijk te maken, alles om maar niet te
hoeven opvallen. Iedereen is hard aan het werk, de meester loopt rondjes
door het lokaal om kinderen te helpen. Opeens staat hij naast mijn tafeltje
en zegt hardop: “Ben je pas daar? Wat ben je al die tijd aan het doen? Dat
je dit niet snapt, heel vreemd.” De klas begint te lachen, en ik voel me nog
kleiner worden dan ik al was. Ben ik dan echt zo dom? Ik wou dat ik kon
verdwijnen.’
Die ‘domme’ leerling? Dat was ik, in groep 8 van de basisschool. Het zal
je niet verbazen dat mijn zelfvertrouwen hierdoor in een klap tot het
dieptepunt daalde. En zo worstelde ik jaar in jaar uit door, ervan
overtuigd dat ik niet kon rekenen en dom was. Ik bouwde een steeds
hoger muurtje om mij heen. Daardoor viel ik buiten de groep en werd ik
gepest. Ook op de middelbare school. Het werd er dus niet beter op.
Totdat ik naar de PABO ging en ontdekte dat ik weliswaar niet in een
seconde een som uit mijn hoofd kan uitrekenen, maar dat ik wel heel
goed ben in het uitleggen ervan. Er ging een wereld voor mij open, mijn
zelfvertrouwen nam WEER toe. Het leverde ook mijn supersterke drive op
om kinderen die het soms even moeilijk hebben op school te helpen en
vooral te besparen wat ik had meegemaakt.
Ik was en ben erop gebrand ALLE kinderen te ZIEN, zodat ze weer gaan stralen en hun eigen kracht opnieuw kunnen inzetten. In de loop van de jaren – eerst in het basisonderwijs, daarna in het speciaal onderwijs en nu in mijn praktijk – is mijn overtuiging alleen maar gegroeid: als een kind
lekker in zijn vel zit, dan komt het leren meestal vanzelf op gang. Daar sta ik voor.
Om kinderen op leergebied zo goed mogelijk te kunnen begeleiden, volgde ik na de PABO de opleiding remedial teaching. Toen ik ontdekte dat remedial teaching niet altijd het gewenste resultaat geeft, ging ik op
zoek naar het ontbrekende puzzelstukje. Dit vond ik in beweging en spel. Het lichaam en het brein staan immers constant met elkaar in verbinding. Het brein stuurt het lichaam aan, en de manier waarop het lijf functioneert heeft weer invloed op het functioneren van het brein. Ik ging steeds meer ontdekken dat het zelfvertrouwen hier een grote rol in speelt en wat voor invloed dit heeft op het leren. Daardoor besloot ik dat het leren niet het belangrijkste is maar dat ik vooral wil werken aan het
versterken van het zelfvertrouwen want als dat zelfvertrouwen goed zit
dan komt dat leren ‘vanzelf’ wel.
En zo werd het idee van mijn praktijk geboren: met beweging en spel
help ik meiden te ontspannen, zelfvertrouwen te kweken en te stralen,
zodat zij het beste uit zichzelf kunnen halen. Ik geniet elke dag van de
meiden die ik mag begeleiden.
Wie ben ik, Claudia, naast kindercoach nog meer? Ik ben echtgenote,
moeder van een prachtige dochter, leerkracht en kindercoach. Ik houd heel erg veel van van koken en bakken, maar heb een ontzettende hekel aan kerriepoeder.
Als het ergens inzit, dan ruik ik dat al van verre.
Het grootste compliment dat ik ooit kreeg kwam van mijn man op onze trouwdag. Hij draaide het nummer True Colors. Voor mij gaat dit nummer over hoe iedereen uniek is, er mag zijn en dat je vooral niet bang hoeft te zijn om te laten zien wie je bent. Mijn man ziet de unieke Claudia in mij, en bij hem kan ik helemaal mijzelf zijn, bij hem straal ik.
Hetzelfde hoop ik nog voor heel veel meiden te kunnen betekenen.
Denk je nu, daar zou ook mijn dochter mee geholpen zijn?
Neem dan contact met mij op via het contactformulier
