Van fouten maken leer je. Wat een onzin!
.
Ergens snap ik deze uitspraak wel, want zonder falen kom je er niet. Kijk maar naar baby’s. Zij hebben er helemaal geen last van als iets nog niet lukt. Ze blijven net zolang proberen totdat het wel lukt om om te rollen, te kruipen, te praten of te lopen..
.
Maar is dat echt falen wat een baby doet? Dat denk ik niet, want babies hebben nu eenmaal een enorme drive om zichzelf te ontwikkelen en worden daarnaast ook extreem aangemoedigd om het nog een keer te proberen als iets niet in een keer lukt.
.
Wanneer het wel als falen gaat VOELEN is als kinderen merken dat anderen iets beter kunnen. Hier komt het vergelijken om de hoek kijken. En daar heeft een baby nog helemaal geen last van. Maar juist dat vergelijken maakt dat kinderen nog veel kritischer gaan kijken naar zichzelf. En daarbij komen dan allerlei gedachten naar voren, zoals;
.
…kan ik het wel
…anderen zijn hier veel beter in
…ik kan dit toch niet
.
En deze gedachten maken dat je daarin gaat geloven en elke keer als je dan met – bijvoorbeeld – die rekensommen aan de slag gaat en het lukt niet, dan worden deze gedachten bevestigd: Zie je nu wel… ik kan het niet. Dus de negatieve gedachten worden dan sterker.
.
Zo zit je in een kringetje:
.
Je wordt vooraf al getriggerd omdat je rekenen op het bord ziet staan, je wordt al zenuwachtig en gaat al denken: “OH gaat het me nu wel lukken? “
.
En dan als je je rekenschrift voor je neus krijgt, en de juf de sommen gaat uitleggen, slaan de zenuwen nog meer toe omdat je bang bent de beurt te krijgen. Je bent dan veel meer bezig met de angst om de beurt te krijgen dat je helemaal niet meer hoort wat de juf aan het uitleggen is. Waardoor je niet hoort hoe de nieuwe sommen moeten, en ze niet lukken… Dus jij denkt: “Zie je wel…ik kan het niet.
.
Je faalt…en als dat een aantal keer zo doorgaat dan wordt het steeds erger.
.
Je zelfvertrouwen bereikt een dieptepunt en gaat doorwerken op andere vakken en vlakken.
.
Ik merk dat ook in mijn begeleiding. De kinderen in mijn praktijk denken al vooraf dat ze niet goed genoeg zijn, dat ze niets kunnen. En dan is de vraag vaak…kun je bijles geven.
.
Mijn standaard antwoord op die vraag: “Dat kan ik, maar dat ga ik niet doen. In ieder geval NOG niet. We moeten er eerst voor zorgen dat het zelfvertrouwen weer omhooggaat. Dat er weer ontspanning is bij de gedachte aan leren, dat je kind geen stress ervaart, en dat er plezier is. Dus NEE, bijles geef ik niet… Maar ik werk wel heel graag met je dochter om haar weer te laten groeien in haar eigen kracht. Zodat ze weer gaat zien, ervaren en voelen dat ze ertoe doet en vandaaruit nemen we het leren ook mee. Maar alles op een leuke en vooral ontspannen manier. En wat er dan gebeurt als ze weer een keer een faal ervaring voelt? Dan weet ze dat ze daar juist van groeit. Dat ze foutjes mag maken en dat dat niet meteen betekent dat zij er niet toe doet. Of dat zij iets niet kan.”
Kennismaken met mijn manier van begeleiden? Neem gerust contact met mij op door een berichtje te sturen.
