Niemand ziet haar echt…
Ik zie haar zo zitten, dat meisje dat telkens hoort dat het aan haar ligt, dat ze niets kan, dat ze niet goed genoeg is, dat ze hoort dat ze ‘alles’ fout doet en dat er altijd wel iets aan de hand is. Dat meisje, ze ziet er verdrietig uit en bouwt een grote hoge en zware muur om zich heen, waar achter ze zich veilig voelt. Niemand ziet haar echt… welke behoeft zij nodig heeft of wie zij nu ECHT is.
.
Een lange tijd heeft ze gelooft dat dit zo is, dat zij raar en vreemd is en er niet ECHT mag zijn. Dat zij zich altijd maar moet aanpassen en dat haar mening er niet toe doet.
.
Als ik dit nu zo lees, dan breekt mijn hart…want mag je je zo voelen? Mogen mensen je dit gevoel geven?
.
Nee, dat denk ik niet!
.
En toch zie ik dit dagelijks gebeuren, op sociaal media, op tv of op scholen. Iedereen heeft tegenwoordig een hele duidelijke mening en uit deze vaak zonder hierover na te denken, zonder dat het uitmaakt wat je zegt of zonder dat je nadenkt hoe dit op iemand overkomt, hoe de ander zich hierbij zou kunnen voelen.
.
Het lijkt wel alsof we tegenwoordig onze mening te pas en te onpas denken te moeten uiten zonder na te denken over de consequenties. En zonder dat ze nadenken over wat dit met het zelfvertrouwen van iemand doet.
.
Nog even terug naar dat meisje, zij knokt al een hele tijd om zich beter te voelen, en dat lukt haar omdat ze NU mensen om zich heen heeft die wel in HAAR geloven, die HAAR wel zien en die HAAR bovenal het gevoel geven dat zij er WEL toe doet!
Doordat ze nu deze mensen om zich heen heeft, groeit ze letterlijk van een ‘klein en verdrietig meisje’ naar een volwassen vrouw die steeds meer haar eigen plekje krijgt, die steeds meer haar hart volgt en die zich steeds meer durft te laten zien.
.
Dit is wat ik iedereen gun en daarom vind ik mijn werk zo mooi! Want ik zie hier meiden die vol stress, angst of verdriet binnenkomen omdat ze niet gezien worden, omdat er tegen ze gezegd wordt dat ze niet goed genoeg zijn, dat ze dat echt niet kunnen of dat ze stom zijn. Doordat ze dit telkens opnieuw horen worden ze steeds kleiner, daalt hun zelfvertrouwen tot een diepte punt en het ergste is denk ik nog wel dat ze het allemaal gaan geloven.
.
Ik ben blij dat ik die meiden wel zie en dat ze hier bij mij in de praktijk mogen zijn wie ze zijn en dat ik ze begeleid in het vinden naar hun kwaliteiten. Zodat zij zichzelf weer vol zelfvertrouwen kunnen aankijken.
.
Gun jij dit jouw dochter ook? Maak dan een afspraak voor een gratis kennismakingsgesprek, ik zie jullie graag.
ALLE KINDEREN ZIJN GEMEEN…
ALLE KINDEREN ZIJN GEMEEN…
Dinsdagochtend, we zijn aan het buitenspelen, daar sta ik, voorzichtig een beetje onzichtbaar in de hoop dat ik niet opval. Maar helaas ook deze keer mag het niet zo zijn en hebben ze me gezien en begint het…
- Snapte je dat nu echt niet tijdens de rekenles…dan ben je echt heel stom…
- Wat heb je een stomme jas aan…
- HAHAHA jij moest weer bij de juf komen omdat je niet kunt rekenen
- Met haar moet je echt geen vrienden worden, want dan ga ben je net zo stom als haar…
- JIJ bent echt lelijk…
- Niemand vindt jou aardig…
- Niemand vindt jou leuk om mee te spelen…
- Je bent een loser…
- Je bent stom…
Hoe meer zij zeggen hoe kleiner ik me voel worden, ik probeer wel om mij heen te kijken om de aandacht van de juf te trekken, maar dit lukt niet. Ze staan precies zo dat het lijkt alsof we gezellig aan het spelen zijn, maar ondertussen….
Ik probeer me groot te houden en niet te gaan huilen, maar helaas dit lukt niet en ik barst in tranen uit. Maar in plaats van dat ze me troosten of stoppen gaan ze juist nog iets harder door, want dit vinden ze het leukste, dat ik ben gaan huilen.
PESTEN… Het gebeurt nog steeds op scholen maar ook daarbuiten, overal...
En dan denk ik…hebben we dan nog steeds niets geleerd?? WAAROM??
Weet je namelijk wel wat je aanricht??
Als je iemand pest dan beschadig je haar voor de rest van haar leven. Want ook al kan ze er nog zo goed mee omgaan of heeft ze geleerd ermee om te gaan, er blijven momenten komen dat ze het liefst weg wil kruipen en zo onzichtbaar mogelijk wil zijn. Alles om maar te zorgen dat ze niets stoms of raars doet of dat ze denkt…het ligt aan mij.
Wat ook zeker niet helpt is dat het tegenwoordig wel lijkt alsof we alles maar mogen zeggen of doen, je hoeft facebook maar te openen en een artikel aan te klikken en de ene hatelijke reactie na de andere volgt zich op…niet normaal.
Denk eens even na…overal zit een echt persoon achter.
Hoe zou jij het vinden als er zo tegen jou wordt gepraat of durf je dit ook te zeggen als je recht voor iemand staat?? Of misschien nog een stapje verder…hoe zou je het vinden als het tegen jouw dochter wordt gezegd??.Want zeker meiden zijn keihard naar elkaar…er is altijd wel iemand die opstaat en denkt ik ben beter dan jou en waar andere meiden dan tegenop kijken.
Ik zie het zo gebeuren, bij het buiten spelen, er is er altijd 1 de BAAS en een die te lief of te onzeker is die er dan uit wordt gepikt, het pispaaltje. En de rest loopt of lacht dan maar een beetje mee. Vooral omdat het in het begin misschien grappig is…maar ook zeker omdat ze denken; gelukkig zegt ze dit niet tegen mij.
Mijn schooljeugd en nog ver daarbuiten heeft het mij behoorlijk beïnvloed. Zeker omdat ik echt dacht, het ligt aan mij, ik ben stom of dom en niemand vindt mij aardig. En heel eerlijk, dat denk ik nog weleens af en toe. Vooral als ik in een groep sta, ik voel me dan nooit echt op mijn gemak ben bang dat ze het over mij hebben…of dat ik iets raars doe of aan heb…
Was er toen maar een kindercoach…
Ik had gewild dat er vroeger een kindercoach bestond die mij geleerd zou hebben dat ik ertoe doe, dat ik ook vol zelfvertrouwen ben en vooral dat ik minder gestrest was geweest, meer ontspannen want dat had ook mijn schoolresultaten beïnvloed. Ik was namelijk constant op mijn hoede voor wat er misschien ging gebeuren…
Dat had mijn schoolcarrière misschien een stuk makkelijker en vooral leuker gemaakt!
Maar helaas heb ik deze lessen pas mogen leren toen ik 26 jaar was en zelf bij een coach terecht kwam, daar leerde ik wie ik ben en wat mijn kwaliteiten zijn. Maar het belangrijkste dat ik leerde dat ik er mag zijn.
Dat leer ik ook de meiden die bij mij in de praktijk komen….
Ze komen vaak ‘onzichtbaar’ en verlegen binnen, bang om iets fout te zeggen of te doen. Maar als ze dan een aantal keer zijn geweest zie ik ze sterker worden, ze gaan meer stralen en geloven in zichzelf en dit gebeurt stapje voor stapje, ze worden sterker en stralen meer zelfvertrouwen uit.
Ik blijf het mooi vinden om dat proces te mogen begeleiden, want ik geef alleen maar tips en tools en ze doen dit uiteindelijk helemaal zelf.
En vaak als ze dan meer zelfvertrouwen krijgen, zie je dat de schoolresultaten ook voorzichtig aan weer omhooggaan, niet meteen van een E naar een A score maar in kleine stapjes. En ook die stapjes helpen mee aan een meer ontspannen en zelfverzekerde dochter.
En dat gun ik iedereen!
Wil je eens kletsen over jouw dochter om te kijken of ik jullie misschien een paar tips kan geven?? Neem dan contact met me op en dan luister ik graag naar jullie verhaal.
STOPPEN MET LEZEN!!
Vol goede moed startte ze aan 2022, want dit zou haar jaar worden, alles zou beter gaan en dat lezen dat ging ze nu eindelijk eens onder de knie krijgen! Papa en mama krijgen geen mailtjes meer dat ik nog meer moet oefenen…NEE ik ga ervoor!
Maar nu zijn we ongeveer 1,5 maand verder en de CITO toetsen zijn achter de rug en van dat blije en enthousiaste meisje dat vol power aan 2022 begon is weinig over. Want hoe hard zo ook haar best doet en hoe hard ze ook elke dag oefent. Zodra ze dan weer een toets heeft gehad of heeft moeten voorlezen in de klas komt ze als een klein hoopje ellende thuis. De tranen staan in haar en jouw ogen als ze je vertelt dat het weer niet gelukt is, want lezen dat kan ze NIET.
Hoe frustrerend is het voor je dochter
- dat ze elke dag geconfronteerd wordt met iets dat maar niet wil lukken, ondanks het vele oefenen
- dat ze altijd bij de juf aan de instructietafel moet zitten
- dat haar vriendinnen steeds makkelijker gaan lezen
Maar ook hoe frustrerend is het voor jouw als moeder om te zien dat je dochter zo worstelt
- om te zien dat ze zo haar best doet maar dat het elke keer weer niet lukt
- om te zien dat haar zelfvertrouwen steeds minder wordt
- om te zien dat ze steeds verdrietiger wordt
Ik voel jouw frustratie maar ook die van je dochter!
Want ik snap dat het super frustrerend is als jullie samen en vooral je dochter zo hard haar best doet, dat jullie elke avond voor het slapen gaan lezen en soms tot tranen toe. Maar ja de juf zegt…we moeten oefenen…leeskilometers maken.
Mijn eerste advies wat ik aan je zou geven is…STOPPEN MET LEZEN!! Voor nu/ voor een tijdje laat eerst je dochter op adem komen.
Het belangrijkste is namelijk dat ze het even loslaat…al het oefenen en alle frustratie zorgt voor een heel hoog stressniveau en juist die stress zorgt ervoor dat ze steeds minder gaat opnemen, wat dan weer zorgt dat ze nog meer stress ervaart… en zo komt ze in een cirkeltje terecht. Ga juist leuke dingen doen thuis, en laat het lezen even voor wat het is. Ze moet weer gaan ervaren dat thuis, thuis is en dat het daar niet de hele tijd draait om oefenen en leren.
En dat geeft jouw als moeder ook weer wat lucht…want jij bent niet die juf…maar haar moeder en laat het juf zijn aan iemand anders over!
Maar wat dan wel?? Want ja dat lezen moet wel geoefend worden.
- Start weer gewoon met voorlezen, ze zou kunnen meelezen maar, laat haar vooral luisteren naar het verhaal.
- Wat ook zou kunnen is…leg de leesboekjes even weg en leg er stripboeken voor in de plaats, dit zijn kleinere stukjes tekst en veel plaatjes wat zorgt dat je dochter het verhaal meteen herkent.
- Een andere tip is ga zorgen dat lezen weer leuk is…zo zijn er ook boekjes te vinden die jullie samen kunnen lezen, jij als moeder leest dan veel meer en je dochter leest een paar zinnen of zoek eens naar toneel-leesboeken. Dit is echt een boek met korte zinnen en leuk om samen te lezen omdat je echt een toneelstuk lees, ieder heeft een eigen rol.
Mocht je nog meer tips willen of zou je het fijn vinden als ik even met jullie meekijk?? Neem dan contact met me op dan plannen we een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek en dan zorgen we er samen voor dat jij weer moeder kan zijn in plaats van juf.
HET MOMENT WAAROP IK BESLOOT IK WORD KINDERCOACH…
Eigenlijk is dat in de loop van de jaren een beetje gegroeid. En dat vlammetje dat is steeds harder gaan branden.
.
Ik ben begonnen als leerkracht en heb hier met heel veel plezier gewerkt. Een aantal jaren heb ik in groep 3 mogen lesgeven en wat vond ik dat fantastisch, al die kinderen die alles leuk vinden en heel graag willen leren.
.
Maar ik zag dit veranderen, het lezen kwam niet op gang, ze vonden het steeds minder leuk, het plezier ging eraf omdat er steeds meer druk op kwam te liggen. Of het rekenen lukte maar niet, ze snapte het niet of bleven te lang hangen in het begin stuk terwijl het boek maar doorging.
.
EN DAT VOND IK JAMMER!
.
Dus ging ik opzoek naar andere mogelijkheden om de kinderen in mijn klas wel te helpen. Maar helaas was daar steeds minder tijd voor omdat er steeds meer andere dingen gedaan moesten worden, het lesrooster te vol zat en er steeds minder tijd was om extra uitleg te geven.
.
Ik merkte steeds vaker dat ik het veel leuker vond om uit te zoeken waarom het niet lukte, om juist wel die extra uitleg te geven of om even wat extra aandacht aan het kind te besteden door een kort gesprekje te voeren. Omdat ze daar juist van GROEIEN.
.
En toen kwam de opleiding psychomotorisch kindercoach voorbij, en na het lezen van deze opleiding en wat ik daar allemaal zou leren werd ik enthousiast, HEEL ENTHOUSIAST!
.
Ik wist het dit wil ik gaan doen. Kinderen ECHT ZIEN, kinderen weer hun zelfvertrouwen teruggeven, kinderen zelf laten merken dat ze er mogen zijn, kinderen laten ervaren dat ze WEL kunnen rekenen en lezen en dit alles op een leuke, speelse manier waarop beweging en plezier voorop staan.
.
Nog steeds ben ik zo blij dat ik de keuze heb gemaakt om te gaan doen waar mijn hart sneller van gaat kloppen, want als ik de kinderen zie bij mij in de praktijk, dat ze weer gaan stralen. Dat er thuis een hoop stress wegvalt en dat ze weer plezier krijgen om naar school te gaan. Daar word ik HEEL BLIJ VAN! En dan weet ik, JA dit is wat ik heel graag doe!
.
Wil je na het lezen hiervan graag meer weten over mijn werkwijze? Ik zou het superleuk vinden om je te mogen ontmoeten bij mij in de praktijk, hier beantwoord ik graag je vragen en kijken we samen wat ik voor jullie kan betekenen. Het enige wat je hiervoor moet doen is even contact op nemen via info@groeienopeigenkracht.nl of 0625193973 en dan plannen we een gratis kennismakingsgesprek.
.
Wie weet tot snel!
WAT BEGON MET KOEKJES BAKKEN…
Bakken is echt een grote hobby van mij en voelt vooral heel ontspannend, natuurlijk is het opeten van al dat lekkers heel leuk, maar mij gaat het vooral om het bakproces.
.
Deze keer had ik mij zo’n bakdagje echt gegund. Heerlijk een dagje voor mezelf.
.
Maar waarom dan zul je misschien denken?? Nou eigenlijk omdat ik mezelf geregeld voorbijloop en daardoor mezelf nog weleens wil vergeten. En dat merk ik dan eigenlijk pas na een paar dagen/weken, want dan ben ik moe, heb niet zoveel zin en word prikkelbaar. Maar het kan ook zijn dat mijn emmertje dan zo vol zit, dat ik ineens heel boos word of juist heel verdrietig. En om nu beter voor mezelf te zorgen, plan ik een dagje voor mezelf om iets te doen wat ik heel leuk vind, dit kan van alles zijn, maar deze keer was dat bakken.
.
Vooraf had ik in de koekjesbijbel een lekker recept uitgezocht (eigenlijk gewoon het boek opengeslagen en DAT koekje zou ik gaan maken). En dat waren Jan Hagel koekjes, maar na het bakken van dit koekje bleef er iets zeuren. Er is namelijk een koekje wat ik als kind heel erg lekker vond maar waar ik het recept nergens kan vinden, het gaat om een kletskoekhoorntje met een roomvulling erin.
.

Toen dacht ik, dat kan ik misschien ook wel zelf uitproberen.
Eerst ben ik aan de slag gegaan met kletskoppen en dan meteen nadatze uit de oven kwamen, gerold tot een hoorntje…en als je de tip hebt om dit te doen ZONDER je handen te verbranden…IK HOOR HET GRAAG! Want wat was dat heet en lastig! Maar ik rolde door en merkte dat ik er een handigheidje in kreeg (helaas wel pas bij de laatste ronde koekjes)..
Omdat de koekjes af moeten koelen (want ja in een warm koekje kun je geen room spuiten), heb ik ze de andere dag afgemaakt met een heerlijke witte chocolade boter crème.
.
Was ik tevreden??
Lukte het meteen??
.
NEE echt niet! Want zeker het rollen van het hoorntje kostte me heel veel moeite en heb ik vaak gedacht ik stop ermee en maak wel gewoon alleen kletskoppen. Waarom zou ik hier mijn best voor doen?? Want het ziet er toch niet uit!! Ze zijn niet allemaal even mooi, sommige zijn niet eens een hoorntje maar meer een rolletje, dit ziet er echt niet uit en deze koekjes mogen niemand zien!
.
Maar toen de koekjes eenmaal gevuld waren en ik de eerste kon proeven, verdwenen al die zorgen, want dit was echt een lekker koekje en de smaak was bijna net zoals het koekje van vroeger, ook al zagen ze er niet zo uit als in de winkel ik was er toch trots op. Ik heb deze zelf gemaakt en een volgende keer worden ze vast beter en mooier. Maar dit eerste koekje…YES dat was gelukt!
.
Soms moet je gewoon iets doorzetten ook al wil het de eerste keer niet lukken. Ik weet als geen ander hoe moeilijk en lastig dit is en/of kan zijn. Want nu geef ik het voorbeeld met koekjes bakken. Maar ik zie deze stappen ook bij kinderen in mijn praktijk.
.
Heel vaak willen we als het niet lukt, de handdoek in de ring gooien, ermee stoppen want het lukt niet of het wordt niet zo mooi als dat je voor ogen had of je moet het weer aan de juf vragen omdat je de sommen toch nog niet zo goed snapt.
En dat geeft je een enorme deuk in je zelfvertrouwen, want waarom lukt het niet, kan ik het niet OF ik kan het niet en de rest van de klas wel.
.
Soms heb je net even een zetje nodig om over die hobbel heen te komen waardoor het wel lukt. Misschien niet meteen perfect…maar dat hoeft ook niet. Je hebt het geprobeerd of je hebt doorgezet.
.
En dat is denk ik wat wij onze kinderen ook zouden moeten leren… er moet meer nadruk moeten komen te liggen op het proces dan op het product. Dat kinderen voelen dat ze gezien worden en dat het niet uitmaakt hoe gaat…als ze het maar proberen.
.
Bij mij in de praktijk werk ik ook zo…die schoolvakken zijn eigenlijk bijzaak. Het gaat om het zelfvertrouwen van het kind, zij moet weer lekker in haar vel komen te zitten en daarna gaan we het proces aan om tot lezen te komen. Met kleine stapjes kijken we vooruit, zodat
🪁bij HAAR het gevoel van trots naar boven komt als het lukt…
🪁bij HAAR het gevoel van IK KAN HET naar boven komt…
🪁bij HAAR het gevoel naar boven komt dat het niet uitmaakt wat anderen ervan denken…
🪁bij HAAR het gevoel overheerst dat ze het heeft geprobeerd en gedaan…
.
En maakt het dan uit dat het geen mooi koekje is??? Of dat ze er allemaal verschillend uitzien??
NEE… want ik ben die uitdaging aan gegaan en het gevoel dat overheerst is TROTS!
.
Gun jij jouw kind ook dat gevoel van trots?? Neem dan eens contact met me op en dan kijken we samen wat ik voor jullie zou kunnen betekenen.
ZIE JE WEL?? IK BEN DOM!!
- Daar sta ik dan…bij de juf en ik moet de tafels opzeggen zodat ik weer een sticker kan verdienen voor mijn tafeldiploma.
.
Maar het lukt niet…niet eens 1×7 komt eruit…Ik sta helemaal verlamd bij de juf en weet het echt niet meer.
.
Ik voel de tranen opkomen! Heb ik daar zo hard mijn best voor gedaan met mama??
.
Thuis wist ik de hele tafel zo op te zeggen maar nu in de klas, waar iedereen mij kan horen en zien lukt het niet. Zie je wel! Ik kan het toch niet!!!
Boos en verdrietig loop ik terug naar mijn tafeltje, ik heb echt zo hard geoefend, elke dag samen met mama de tafel van 7 erin gestampt. Maar die stomme tafels willen maar niet blijven hangen.
Ik ben dom, want waarom lukt het niet bij mij maar wel bij al die andere kinderen in mijn klas??
.
Ik zie dit nog steeds gebeuren, kinderen die helemaal gefrustreerd raken omdat het maar niet lukt om bijvoorbeeld die tafels erin te krijgen. Ze doen er alles aan en oefenen heel veel, hebben er buikpijn van of het ze wel gaat lukken. En dat alles zorgt er juist voor dat er heel veel stress omheen hangt waardoor het echt niet lukt om te leren of iets te onthouden.
.
Ik kwam er ook achter dat stampen bij mij niet goed werkt, want juist doordat ik er zo’n druk op legde en er eigenlijk al vanuit ging dat het me toch niet zo lukken, want ik was tenslotte dom, lukte het me ook niet. Ik werd bevestigd in mijn eigen gedachten.
Maar juist die gedachten, die druk en stress, die zorgde ervoor dat het niet lukte…, want mijn brein had helemaal geen ruimte om iets te leren of te onthouden. Mijn brein zat in de overlevingsfase en mijn lichaam stond paraat om te vechten, vluchten of bevriezen. En dat is wat er bij mij gebeurde, ik bevroor letterlijk waardoor het niet lukte.
.
En dat is wat er bij veel kinderen gebeurt, de lat ligt zo hoog en ze moeten zoveel oefenen waardoor:
🪁het niet leuk meer is
🪁ze bij elke fout de bevestiging krijgen dat het ze toch niet lukt
🪁ze nog meer hun best gaan doen
🪁ze er juist geen zin meer in hebben, want het lukt toch niet
🪁ze een steeds korter lontje hebben en om alles boos of verdrietig worden
.
Dus dat jij je kind steeds meer boos/verdrietig/gespannen ziet worden en het naar school gaan een steeds grotere uitdaging wordt.
.
Daarom vind ik het zo belangrijk om naast het leren, aan ontspanning te werken, waardoor ze meer gaan voelen, zodat je lijf voelt wat ontspanning is en niet meer de hele tijd hoeft te denken aan vechten/vluchten of bevriezen. Maar dat je dat ook af en toe even los mag laten, zodat je kunt groeien in wie je bent en weer open staat om nieuwe dingen je eigen te maken.
.
Ik zou willen dat ik dat als kind had gevoeld, dat mijn lijf zich mocht ontspannen om juist tot leren te komen. Dat ik lekker in mijn vel had gezeten en dat niet alles zo’n grote strijd was geweest om te komen waar ik nu ben en dat is psychomotorisch kindercoach en juf.
Wat er dan juist wel weer voor zorgt dat ik dit aan kinderen mag leren, dat ze mogen zijn wie ze zijn en dat leren leuk is!
.
In mijn praktijk start ik daarom ook altijd met het weer lekker in je vel zitten, dat de basis om tot leren te komen goed is en vanuit die basis (ontspanning) gaan we weer leren. Wil je meer weten?? Neem eens een kijkje op mijn website of stuur me een berichtje voor een gratis kennismakingsgesprek.
.
En mocht jouw kind nu echt worstelen met die tafels…weet dan dat ik iets leuks heb om deze in 5 weken geautomatiseerd te krijgen. En nee niet met stampwerk maar juist op een leuke, bewegende en effectieve manier.
IK ONTPLOF GEWOON EVEN
.
Ik zie dit bij veel kinderen gebeuren, dat hun emmertje elke keer zo vol is dat ze even tot ontploffing komen en daarna weer vrolijk verder gaan. Wat op zulke moment vooral vervelend is en wat ze vaak zelf ook niet begrijpen, is dat de omgeving vaak boos op ze wordt.
.
Zo’n woede-uitbarsting zorgt er voor dat ze ontladen, omdat het ‘gevoelsemmertje’ vol is en ze op dat moment niet meer weet wat ze moet doen. Waardoor haar reactie is om te gaan ‘vechten’.
.
Misschien herken je dit ook wel bij je kind, het ene moment is ze vrolijk aan het spelen of zijn jullie gezellig met elkaar in gesprek en in een fractie van een seconde wordt ze boos en ontploft ze, maakt ze ruzie met haar zusje of gooit ze de kamerdeur dicht en rent stampvoetend naar boven. Vaak vinden ouders en ook kinderen dit lastig en snappen ze niet zo goed waardoor het komt of waarom ze zo reageren. Ik probeer dat dan altijd op een zo eenvoudig mogelijke manier uit te leggen.
.
Je kunt je brein onderverdelen in 3 delen;
– Je denk brein, je mensen brein
– Je gevoel brein, zoogdieren brein
– Je vechten – vluchten brein, ook wel je reptielen brein genoemd
.
Je reptielen brein is het oudste brein in onze hersenen en heeft vroeger geleerd, als er gevaar dreigt dan vecht of vlucht je. Je gevoel brein zorgt ervoor dat je dingen kunt voelen en je denk brein zorgt ervoor dat je dingen kun oplossen, eigenlijk letterlijk dat je kunt nadenken.
.
Als je gevoelsbrein het overneemt, eigenlijk zo vol is met gevoelens, dan wordt deze eigenlijk even groter, er is even geen plek meer voor je denkbrein. Je denkbrein wordt eigenlijk even uitgezet en omdat je gevoel denkt gevaar of ik weet het even niet meer dan komt je reptielen brein in actie zodat je gaat vechten of vluchten.
.
Om even terug te komen naar dat meisje dat elke 2 weken een woede-uitbarsting heeft, bij haar stapelen de gevoelens, negatieve gedachten alleen maar op, net zo ver totdat ze na 2 weken weer een negatieve gedachte hoort of krijgt zodat haar gevoelsbrein overloopt en schreeuwt naar het reptielen brein nu is het genoeg en haar reactie is dan dat ze gaat vechten.
.
Maar kun je daar dan niets tegen doen?
.
Natuurlijk wel en dat is zorgen dat je momentjes zoekt waarbij je even tot rust komt. En dan kun je denken aan yoga of meditatie. Maar het kan ook veel makkelijker door even naar buiten te gaan, een rustig muziekje te luisteren of een boekje te lezen. Zoek iets waarvan jij weet dat je ervan ontprikkelt weer even tot rust komt. En nee niet pas na twee weken maar elke dag zodat je elke dag je gevoelsbrein weer even tot rust kunt brengen en het niet na 2 weken tot een ontploffing komt.
Ken je dat…dat je iets doet en alles valt op zijn plek?
Ik had dat al 4 jaar geleden bij het volgen van de opleiding psychomotorisch kindercoach, daar voelde ik aan alles dat ik met iets bezig was wat helemaal klopte. In mijn werk als leerkracht zag ik zoveel kinderen die soms net dat ene zetje nodig hadden om weer op weg geholpen te worden. Maar in de klas heb je daar als leerkracht niet altijd de tijd voor en hoe zou het dan zijn als ik dat kan doen in mijn eigen praktijk. Waar ik kinderen mag begeleiden die het even lastig vinden op de basisschool.
.
Bij de opleiding psychomotorisch kindercoach heb ik op een hele andere en mooie manier leren kijken naar wat er achter het leer- of gedragsprobleem zou kunnen zitten. Om kinderen te laten zien en voelen dat ze veel meer zijn dan dat leer- of gedragsprobleem en dat ze die stempel niet zijn!
.
Soms denk ik wel dat kinderen tegenwoordig allemaal een stempel krijgen, is het geen ADHD, ADD of dyslexie dan is het wel faalangst.
.
Ik ga nu niet zeggen dat deze stempels allemaal niet waar zijn en dat al die kinderen niets hebben, want dat denk ik niet. Maar soms moeten we eerst even verder kijken voordat we er een stempel of oordeel op plakken. Bijvoorbeeld ook met de leerachterstand vanwege corona, natuurlijk is het voor het kind het beste als het lekker naar school kan om daar onderwijs te krijgen, samen met vriendjes en vriendinnetjes te zijn. Maar als je heel eerlijk kijkt, dan ging het misschien voor corona ook al niet zo goed op school en heeft het thuisonderwijs aan jou als ouder laten zien wat je eigenlijk al dacht.
.
Maar nu even terug naar dat alles op zijn plek valt… want in mijn werk vind ik het juist zo mooi dat ik verder kijk dan het leer- of gedragsprobleem. Als eerste kijk ik naar het kind, wat het allemaal WEL kan en daarna ga ik terug naar de basis. We gaan samen aan de slag om te kijken of de basis om tot leren te komen goed is gelegd, want als er een bouwsteen mist of nog niet zo goed werkt dan gaan we JUIST daarmee op een bewegende manier aan de slag. Zodat die basis weer staat als een huis en het leerproces weer op gang komt.
.
En nu komt die extra steen die op zijn plek viel bij mij… afgelopen half jaar heb ik de opleiding SOS KINDEREN EN EMOTIES gevolgd en na het maken van al mijn opdrachten volgde deze maand mijn eindgesprek. Tijdens deze opleiding en het eindgesprek leerde ik hoe belangrijk het is om je emoties te begrijpen en te uiten. Wij als volwassenen moeten onze kinderen leren dat het hebben van emoties erbij hoort en dat hier niets VREEMDS of RAARS aan is. Daarnaast is het ook aan ons als volwassenen om kinderen te leren omgaan met emoties, ze te laten zien we ze zijn.
.
Al die extra tools en informatie ga ik meenemen in mijn werk met kinderen, want ik kan wel werken aan de basis maar als het kind nog niet goed leert wat emoties zijn en dat je emoties mag laten zien en voelen, dan gaat die basis nooit helemaal als een huis staan.
.
Juist doordat de emoties en alle bouwstenen een plekje hebben gekregen, gaan kinderen weer lekker in hun vel zitten. Ze krijgen weer vertrouwen in wie ze zijn en wat ze kunnen. Dat ze mogen zijn wie ze zijn en dat leren weer leuk is!
.
Samen gaan we aan de slag zodat jouw kind weer teruggaat naar de basis om van daaruit weer grote stappen vooruit te zetten.
.
Weer weten of wil je even sparren, weet dat een kennismakingsgesprek altijd gratis, vrijblijvend en gemakkelijk gemaakt is. Neem contact met me op via info@groeienopeigenkracht.nl of stuur me een berichtje va het contactformulier.
.
Wie weet tot snel!
WEEK TEGEN PESTEN…
.
Ik zit in groep 7 en zou het liefste thuisblijven, weggestopt onder een dekentje zodat ik niet meer naar school hoef. Want school is echt niet leuk, de kinderen in mijn klas lachen mij uit, sluiten me buiten en laten mij voelen dat ik niet belangrijk ben, dat ik stom ben. En het kan ook, want zelfs de leerkracht helpt hieraan mee. Door mij altijd de schuld te geven en me in de klas uit het groepje apart te zetten en daar dan nog een extra opmerking over te maken.
.
Maar is het mijn schuld?? Nee vaak dagen de andere kinderen uit mijn groepje mij stiekem uit, net zolang totdat ik er iets van zeg, waardoor de juf boos op mij wordt. Maar uitleggen heeft geen zin, want ze gelooft mij toch niet…
.
Ik heb dat wel geprobeerd, 1 keer toen moest ik na schooltijd blijven om erover te praten met de juf, op haar uitnodiging. Maar denk je dat ze naar mij luisterde?? Nee hoor, ze deed ondertussen hele andere dingen zoals het nakijken van schriften en luisterde maar met een half oor naar mijn verhaal. En uiteindelijk zei ze dat ik het zelf allemaal uitlokte… Ik kreeg dus weer de schuld.
.
Hierdoor voelde ik mij nog meer alleen en ging ik geloven dat het mijn schuld was, dat vriendschap niet voor mij was en vooral dat ik niet belangrijk genoeg was.
.
Maar liet ik het merken? Nee ik stopte al mijn emoties weg en deed net alsof ik met plezier naar school ging, dat het leuk was. Maar ondertussen werd ik steeds stiller, teruggetrokken en durfde ik niets meer te zeggen, vooral niet over hoe ik mij voelde, want dat was toch niet belangrijk.
.
Door het jarenlange pesten (want dit gebeurde niet alleen in groep 7), ging ik steeds meer denken dat het echt aan mij lag, dat ik alles fout deed, dat vriendschap niet voor mij was weggelegd en dat ik een stom meisje was. Want dit is wat pesten met je doet! Het verandert je zelfbeeld en laat je zelfvertrouwen zakken naar een dieptepunt en je neemt het de rest van leven mee.
.
Ik heb het uiteindelijk kunnen omdraaien en het is juist mijn drijfveer geworden om kinderen echt te zien en echt te begeleiden, eerst als leerkracht maar later bij het opzetten van mijn praktijk. Want elk kind verdient het om met plezier naar school te gaan, lekker in haar vel te zitten, te weten wie ze zelf is en zeker om te voelen dat zij ertoe doet.
.
Dat zij belangrijk is!
.
Helaas gebeurt het pesten nog steeds, ik hoop oprecht dat er ooit een einde aan al die pesterijen komt! Daarom vind ik het ook goed dat er deze week aandacht voor is, dat het op scholen besproken wordt en dat er veel aandacht voor is in de media.
.
Ik had gewild dat ik veel eerder hulp had gekregen en niet pas toen ik al aan het werk was, zodat ik ook tijdens mijn schoolcarrière met veel positieve zin naar school had kunnen gaan, lekker in mijn vel had kunnen zitten en had geweten dat het niet aan mij lag!
DAT GUN IK KINDEREN OOK! Door ze nu te coachen wil voorkomen dat kinderen hier tijdens hun hele schoolloopbaan last van hebben! Laat ze NU weten dat ze belangrijk zijn! Daar hebben ze hun hele leven profijt van!
.
Denk je nu na het lezen van mijn verhaal, ik herken mijn dochter hierin? Weet dat je bij mij terecht kunt. Ik zie, voel en hoor je en samen gaan we ervoor zorgen dat je kind zich weer lekker in zijn voel voelt zitten.