BAKKEN EN COACHING…BIJNA HETZELFDE

Als je weleens een kookboek voor bakken open hebt geslagen dan weet je dat er heel veel verschillende soorten taarten en koekjes zijn. En deze hebben allemaal een ander deeg of een andere manier van bereiden. Dit loopt uiteen van makkelijk (met weinig verschillende ingrediënten) tot heel moeilijk (met veel verschillende ingrediënten en/of handelingen).
.
Maar ze hebben ook allemaal iets gemeen…ze hebben allemaal een stappenplan en dat begint altijd met het afwegen van de ingrediënten en het voorverwarmen van de oven.
.
Voordat ik begin met bakken lees ik altijd eerst het hele recept helemaal door voordat ik aan de slag ga, daarna zet ik alles klaar en dan ga ik aan de slag. En tijdens het proces, zie ik of er misschien iets meer bloem of juist vocht nodig is om er een mooi en soepel deeg van te maken.
.
Eigenlijk gaat dat bij mij in de praktijk net zo…NET ZO?? Kun je misschien denken, meiden zijn toch geen taarten? NEE dat zijn ze niet maar elk meisje dat bij mij in de praktijk komt is anders en vraagt een andere benadering. Soms komen ze binnen, beginnen ze te kletsen en stoppen ze pas als ze weer naar huis gaan, maar het kan ook zo maar zijn dat het juist even duurt voordat ze gaan kletsen en dan beginnen we lekker met iets anders om eerst even te wennen aan waar je bent. Daarom is de ontdek je eigen BAKkracht zo leuk, want daar hoef je niet meteen van alles te vertellen maar gaan we juist aan de slag.
.
Ik kan me zo voorstellen dat je dit thuis ook herkent, soms komt je dochter druk pratend uit school en de andere dag kan ze zomaar als een stil muisje naar huis lopen. Het kan dan zomaar heel fijn zijn om even niet te praten en niet te hoeven vertellen wat er allemaal op school gebeurd is.
.
Maar het kan dan voor jouw als moeder wel lastig zijn, juist omdat je denkt dat er iets is met haar of dat ze ergens mee zit.
.
De volgende opdracht kan dan fijn zijn, ik gebruik hem in mijn praktijk ook geregeld vooral omdat het dan lijkt alsof het niet over hen gaat. Je vraagt naar het weerbericht in plaats van dat je vraagt hoe ze zich voelen. Je kunt dan denken aan zonnig (blij/vrolijk), regen (verdriet), onweer of storm (boos) enz., maak samen eens een lijstje met weertypes en wat deze dan zouden kunnen betekenen.
.
Nu moet je dit natuurlijk niet meteen doen als ze uit school komt, maar ga eens met haar in gesprek op een moment dat jullie een spelletje aan het doen zijn en stel haar eens de vraag als ze een weerbericht over zichzelf zou moeten geven wat zou ze dan vertellen? Ik weet zeker dat er op deze manier een mooi gesprek ontstaat! En als jullie dit dan een paar keer hebben gedaan, dan kun je het natuurlijk wel gebruiken als je dochter thuiskomt uit school, zodat ze niet meteen alles hoeft te vertellen maar wel even kan aangeven hoe ze zich voelt. Zodat jij als moeder weet dat je het even mag laten rusten en op een later tijdstip op terug kan komen.

 

ALLE KINDEREN ZIJN GEMEEN…

ALLE KINDEREN ZIJN GEMEEN…

Dinsdagochtend, we zijn aan het buitenspelen, daar sta ik, voorzichtig een beetje onzichtbaar in de hoop dat ik niet opval. Maar helaas ook deze keer mag het niet zo zijn en hebben ze me gezien en begint het…

  • Snapte je dat nu echt niet tijdens de rekenles…dan ben je echt heel stom…
  • Wat heb je een stomme jas aan…
  • HAHAHA jij moest weer bij de juf komen omdat je niet kunt rekenen
  • Met haar moet je echt geen vrienden worden, want dan ga ben je net zo stom als haar…
  • JIJ bent echt lelijk…
  • Niemand vindt jou aardig…
  • Niemand vindt jou leuk om mee te spelen…
  • Je bent een loser…
  • Je bent stom…

    Hoe meer zij zeggen hoe kleiner ik me voel worden, ik probeer wel om mij heen te kijken om de aand
    acht van de juf te trekken, maar dit lukt niet. Ze staan precies zo dat het lijkt alsof we gezellig aan het spelen zijn, maar ondertussen….

    Ik probeer me groot te houden en niet te gaan huilen, maar helaas dit lukt niet en ik barst in tranen uit. Maar in plaats van dat ze me troosten of stoppen gaan ze juist nog iets harder door, want dit vinden ze het leukste, dat ik ben gaan huilen.

PESTEN…  Het gebeurt nog steeds op scholen maar ook daarbuiten, overal...

En dan denk ik…hebben we dan nog steeds niets geleerd?? WAAROM??

Weet je namelijk wel wat je aanricht??

Als je iemand pest dan beschadig je haar voor de rest van haar leven. Want ook al kan ze er nog zo goed mee omgaan of heeft ze geleerd ermee om te gaan, er blijven momenten komen dat ze het liefst weg wil kruipen en zo onzichtbaar mogelijk wil zijn. Alles om maar te zorgen dat ze niets stoms of raars doet of dat ze denkt…het ligt aan mij.

Wat ook zeker niet helpt is dat het tegenwoordig wel lijkt alsof we alles maar mogen zeggen of doen, je hoeft facebook maar te openen en een artikel aan te klikken en de ene hatelijke reactie na de andere volgt zich op…niet normaal.

Denk eens even na…overal zit een echt persoon achter.

Hoe zou jij het vinden als er zo tegen jou wordt gepraat of durf je dit ook te zeggen als je recht voor iemand staat?? Of misschien nog een stapje verder…hoe zou je het vinden als het tegen jouw dochter wordt gezegd??.Want zeker meiden zijn keihard naar elkaar…er is altijd wel iemand die opstaat en denkt ik ben beter dan jou en waar andere meiden dan tegenop kijken.

Ik zie het zo gebeuren, bij het buiten spelen, er is er altijd 1 de BAAS en een die te lief of te onzeker is die er dan uit wordt gepikt, het pispaaltje. En de rest loopt of lacht dan maar een beetje mee. Vooral omdat het in het begin misschien grappig is…maar ook zeker omdat ze denken; gelukkig zegt ze dit niet tegen mij.

Mijn schooljeugd en nog ver daarbuiten heeft het mij behoorlijk beïnvloed. Zeker omdat ik echt dacht, het ligt aan mij, ik ben stom of dom en niemand vindt mij aardig. En heel eerlijk, dat denk ik nog weleens af en toe. Vooral als ik in een groep sta, ik voel me dan nooit echt op mijn gemak ben bang dat ze het over mij hebben…of dat ik iets raars doe of aan heb…

Was er toen maar een kindercoach…

Ik had gewild dat er vroeger een kindercoach bestond die mij geleerd zou hebben dat ik ertoe doe, dat ik ook vol zelfvertrouwen ben en vooral dat ik minder gestrest was geweest, meer ontspannen want dat had ook mijn schoolresultaten beïnvloed. Ik was namelijk constant op mijn hoede voor wat er misschien ging gebeuren…

Dat had mijn schoolcarrière misschien een stuk makkelijker en vooral leuker gemaakt!

Maar helaas heb ik deze lessen pas mogen leren toen ik 26 jaar was en zelf bij een coach terecht kwam, daar leerde ik wie ik ben en wat mijn kwaliteiten zijn. Maar het belangrijkste dat ik leerde dat ik er mag zijn.

Dat leer ik ook de meiden die bij mij in de praktijk komen….

Ze komen vaak ‘onzichtbaar’ en verlegen binnen, bang om iets fout te zeggen of te doen. Maar als ze dan een aantal keer zijn geweest zie ik ze sterker worden, ze gaan meer stralen en geloven in zichzelf en dit gebeurt stapje voor stapje, ze worden sterker en stralen meer zelfvertrouwen uit.

Ik blijf het mooi vinden om dat proces te mogen begeleiden, want ik geef alleen maar tips en tools en ze doen dit uiteindelijk helemaal zelf.

En vaak als ze dan meer zelfvertrouwen krijgen, zie je dat de schoolresultaten ook voorzichtig aan weer omhooggaan, niet meteen van een E naar een A score maar in kleine stapjes. En ook die stapjes helpen mee aan een meer ontspannen en zelfverzekerde dochter.

En dat gun ik iedereen!

Wil je eens kletsen over jouw dochter om te kijken of ik jullie misschien een paar tips kan geven?? Neem dan contact met me op en dan luister ik graag naar jullie verhaal.

 

ZIE JE WEL?? IK BEN DOM!!

  • Daar sta ik dan…bij de juf en ik moet de tafels opzeggen zodat ik weer een sticker kan verdienen voor mijn tafeldiploma.
    .
    Maar het lukt niet…niet eens 1×7 komt eruit…Ik sta helemaal verlamd bij de juf en weet het echt niet meer.
    .
    Ik voel de tranen opkomen! Heb ik daar zo hard mijn best voor gedaan met mama??
    .
    Thuis wist ik de hele tafel zo op te zeggen maar nu in de klas, waar iedereen mij kan horen en zien lukt het niet. Zie je wel! Ik kan het toch niet!!!
    Boos en verdrietig loop ik terug naar mijn tafeltje, ik heb echt zo hard geoefend, elke dag samen met mama de tafel van 7 erin gestampt. Maar die stomme tafels willen maar niet blijven hangen.
    Ik ben dom, want waarom lukt het niet bij mij maar wel bij al die andere kinderen in mijn klas??
    .
    Ik zie dit nog steeds gebeuren, kinderen die helemaal gefrustreerd raken omdat het maar niet lukt om bijvoorbeeld die tafels erin te krijgen. Ze doen er alles aan en oefenen heel veel, hebben er buikpijn van of het ze wel gaat lukken. En dat alles zorgt er juist voor dat er heel veel stress omheen hangt waardoor het echt niet lukt om te leren of iets te onthouden.
    .
    Ik kwam er ook achter dat stampen bij mij niet goed werkt, want juist doordat ik er zo’n druk op legde en er eigenlijk al vanuit ging dat het me toch niet zo lukken, want ik was tenslotte dom, lukte het me ook niet. Ik werd bevestigd in mijn eigen gedachten.
    Maar juist die gedachten, die druk en stress, die zorgde ervoor dat het niet lukte…, want mijn brein had helemaal geen ruimte om iets te leren of te onthouden. Mijn brein zat in de overlevingsfase en mijn lichaam stond paraat om te vechten, vluchten of bevriezen. En dat is wat er bij mij gebeurde, ik bevroor letterlijk waardoor het niet lukte.
    .
    En dat is wat er bij veel kinderen gebeurt, de lat ligt zo hoog en ze moeten zoveel oefenen waardoor:
    🪁het niet leuk meer is
    🪁ze bij elke fout de bevestiging krijgen dat het ze toch niet lukt
    🪁ze nog meer hun best gaan doen
    🪁ze er juist geen zin meer in hebben, want het lukt toch niet
    🪁ze een steeds korter lontje hebben en om alles boos of verdrietig worden
    .
    Dus dat jij je kind steeds meer boos/verdrietig/gespannen ziet worden en het naar school gaan een steeds grotere uitdaging wordt.
    .
    Daarom vind ik het zo belangrijk om naast het leren, aan ontspanning te werken, waardoor ze meer gaan voelen, zodat je lijf voelt wat ontspanning is en niet meer de hele tijd hoeft te denken aan vechten/vluchten of bevriezen. Maar dat je dat ook af en toe even los mag laten, zodat je kunt groeien in wie je bent en weer open staat om nieuwe dingen je eigen te maken.
    .
    Ik zou willen dat ik dat als kind had gevoeld, dat mijn lijf zich mocht ontspannen om juist tot leren te komen. Dat ik lekker in mijn vel had gezeten en dat niet alles zo’n grote strijd was geweest om te komen waar ik nu ben en dat is psychomotorisch kindercoach en juf.
    Wat er dan juist wel weer voor zorgt dat ik dit aan kinderen mag leren, dat ze mogen zijn wie ze zijn en dat leren leuk is!
    .
    In mijn praktijk start ik daarom ook altijd met het weer lekker in je vel zitten, dat de basis om tot leren te komen goed is en vanuit die basis (ontspanning) gaan we weer leren. Wil je meer weten?? Neem eens een kijkje op mijn website of stuur me een berichtje voor een gratis kennismakingsgesprek.
    .
    En mocht jouw kind nu echt worstelen met die tafels…weet dan dat ik iets leuks heb om deze in 5 weken geautomatiseerd te krijgen. En nee niet met stampwerk maar juist op een leuke, bewegende en effectieve manier.

JIJ KUNT DAT NIET…

  • Ken je dat gevoel dat je niet begrepen wordt…
  • Ken je dat gevoel dat je je niet geloofd voelt…
  • Ken je dat gevoel dat je zo je best doet maar dat het toch niet lukt…
  • Ken je dat gevoel dat je denkt ik kan het toch niet…
  • Ken je dat gevoel dat je denkt ik ben dom…

Ik wel en heb het ook jarenlang gelooft en gevoelt. En nog weleens komen deze gevoelens naar boven en ga ik twijfelen aan alles. Maar gelukkig heb ik geleerd hoe ik hiermee kan omgaan.
Maar helaas zie ik nog steeds heel veel kinderen o.a. bij mij in de praktijk die dit ook denken en voelen.

  • Ik word niet begrepen…
  • Ze geloven me toch nooit…
  • Ik doe zo mijn best, maar het lukt toch niet…
  • Ik kan het niet…
  • Ik ben dom…

En dit zijn dan nog maar een paar uitspraken die ik in mijn praktijk vaak hoor, elke keer weer breekt mijn hart.

Want hoe kan het dat kinderen dit geloven?

Ik heb wel een idee, want ik heb dit zelf ook meegemaakt toen ik op de basisschool zat. Daar was een leerkracht die zei; rekenen dat kun jij niet, daar ben jij te dom voor. Ik kan je vertellen, als een leerkracht dit tegen je zegt, dan raakt dit je diep. Zo diep dat je dit gaat geloven.

Nu heb ik gelukkig geleerd dat dit helemaal niet klopte, ik had alleen wat meer tijd nodig en wat extra uitleg. En als de leerkracht dit toen had gedaan, had ik veel meer zelfvertrouwen gehad.

Ik kan dan ook niet geloven als ik hoor, dat dit nog steeds gezegd wordt tegen kinderen. Als bijvoorbeeld het lezen of rekenen niet lukt. Hoe erg is dat! Want is het niet juist de bedoeling dat wij kinderen zelfvertrouwen geven, dat wij ze leren hoe ze iets eigen moeten maken, dat wij ze leren te kijken naar alles wat WEL lukt. Om ze zo uit te laten groeien tot zelfverzekerde volwassenen.

Door dat ene zinnetje, valt het zelfvertrouwen zo naar beneden dat het vaak ook zijn doorslag geeft bij de andere vakken. Zeker als het over lezen gaat, want als je niet kunt lezen, hoe moet dat dan met die rekensommen of tijdens de les aardrijkskunde? Dat gaat dan ook niet lukken, want je kind denkt en voelt ik kan toch niet lezen.

Bij mij heeft het lang geduurd voordat ik ging geloven dat ik het wel kan en dat kwam pas, doordat anderen mij het gevoel gaven dat het lukte, dat ik er wel goed in was. Doordat zij in mij geloofden en mij dit ook gingen voelen, door mij het zelf te gaan laten ervaren. Natuurlijk niet meteen met super lastige sommen, maar klein zodat ik die succeservaring op ging doen. En elke keer als er een succeservaring was, gingen we een stapje moeilijker en zo ging ik zien en voelen dat ik het wel kon.

De grootste succeservaring deed ik op toen ik voor de klas kwam te staan, want ik bleek het juist heel goed te kunnen uitleggen EN ik snapte de kinderen goed die het maar een struggel vonden dat rekenen.

IK ZAG/ZIE DEZE KINDEREN…

Alleen al door ze te zien, zag je het zelfvertrouwen langzaam terugkomen.

Dit is nu ook precies waarom ik het werken in mijn praktijk zo leuk vind, want hier mag ik elke keer weer 1 op 1 met een kind werken of in kleine groepjes. En het enige dat ik doe is… IK ZIE ZE en ik geef ze vertrouwen, vertrouwen in wie ze zijn en in wat ze kunnen.

Meer weten over mijn werkwijze? Neem gerust contact met me op, dit is altijd gratis en vrijblijvend en dan leg ik uit wat ik doe en wat ik eventueel voor jullie kind kan betekenen.

Social media & sharing icons powered by UltimatelySocial
Facebook
Instagram