- Daar sta ik dan…bij de juf en ik moet de tafels opzeggen zodat ik weer een sticker kan verdienen voor mijn tafeldiploma.
.
Maar het lukt niet…niet eens 1×7 komt eruit…Ik sta helemaal verlamd bij de juf en weet het echt niet meer.
.
Ik voel de tranen opkomen! Heb ik daar zo hard mijn best voor gedaan met mama??
.
Thuis wist ik de hele tafel zo op te zeggen maar nu in de klas, waar iedereen mij kan horen en zien lukt het niet. Zie je wel! Ik kan het toch niet!!!
Boos en verdrietig loop ik terug naar mijn tafeltje, ik heb echt zo hard geoefend, elke dag samen met mama de tafel van 7 erin gestampt. Maar die stomme tafels willen maar niet blijven hangen.
Ik ben dom, want waarom lukt het niet bij mij maar wel bij al die andere kinderen in mijn klas??
.
Ik zie dit nog steeds gebeuren, kinderen die helemaal gefrustreerd raken omdat het maar niet lukt om bijvoorbeeld die tafels erin te krijgen. Ze doen er alles aan en oefenen heel veel, hebben er buikpijn van of het ze wel gaat lukken. En dat alles zorgt er juist voor dat er heel veel stress omheen hangt waardoor het echt niet lukt om te leren of iets te onthouden.
.
Ik kwam er ook achter dat stampen bij mij niet goed werkt, want juist doordat ik er zo’n druk op legde en er eigenlijk al vanuit ging dat het me toch niet zo lukken, want ik was tenslotte dom, lukte het me ook niet. Ik werd bevestigd in mijn eigen gedachten.
Maar juist die gedachten, die druk en stress, die zorgde ervoor dat het niet lukte…, want mijn brein had helemaal geen ruimte om iets te leren of te onthouden. Mijn brein zat in de overlevingsfase en mijn lichaam stond paraat om te vechten, vluchten of bevriezen. En dat is wat er bij mij gebeurde, ik bevroor letterlijk waardoor het niet lukte.
.
En dat is wat er bij veel kinderen gebeurt, de lat ligt zo hoog en ze moeten zoveel oefenen waardoor:
🪁het niet leuk meer is
🪁ze bij elke fout de bevestiging krijgen dat het ze toch niet lukt
🪁ze nog meer hun best gaan doen
🪁ze er juist geen zin meer in hebben, want het lukt toch niet
🪁ze een steeds korter lontje hebben en om alles boos of verdrietig worden
.
Dus dat jij je kind steeds meer boos/verdrietig/gespannen ziet worden en het naar school gaan een steeds grotere uitdaging wordt.
.
Daarom vind ik het zo belangrijk om naast het leren, aan ontspanning te werken, waardoor ze meer gaan voelen, zodat je lijf voelt wat ontspanning is en niet meer de hele tijd hoeft te denken aan vechten/vluchten of bevriezen. Maar dat je dat ook af en toe even los mag laten, zodat je kunt groeien in wie je bent en weer open staat om nieuwe dingen je eigen te maken.
.
Ik zou willen dat ik dat als kind had gevoeld, dat mijn lijf zich mocht ontspannen om juist tot leren te komen. Dat ik lekker in mijn vel had gezeten en dat niet alles zo’n grote strijd was geweest om te komen waar ik nu ben en dat is psychomotorisch kindercoach en juf.
Wat er dan juist wel weer voor zorgt dat ik dit aan kinderen mag leren, dat ze mogen zijn wie ze zijn en dat leren leuk is!
.
In mijn praktijk start ik daarom ook altijd met het weer lekker in je vel zitten, dat de basis om tot leren te komen goed is en vanuit die basis (ontspanning) gaan we weer leren. Wil je meer weten?? Neem eens een kijkje op mijn website of stuur me een berichtje voor een gratis kennismakingsgesprek.
.
En mocht jouw kind nu echt worstelen met die tafels…weet dan dat ik iets leuks heb om deze in 5 weken geautomatiseerd te krijgen. En nee niet met stampwerk maar juist op een leuke, bewegende en effectieve manier.
JIJ KUNT DAT NIET…
- Ken je dat gevoel dat je niet begrepen wordt…
- Ken je dat gevoel dat je je niet geloofd voelt…
- Ken je dat gevoel dat je zo je best doet maar dat het toch niet lukt…
- Ken je dat gevoel dat je denkt ik kan het toch niet…
- Ken je dat gevoel dat je denkt ik ben dom…
Ik wel en heb het ook jarenlang gelooft en gevoelt. En nog weleens komen deze gevoelens naar boven en ga ik twijfelen aan alles. Maar gelukkig heb ik geleerd hoe ik hiermee kan omgaan.
Maar helaas zie ik nog steeds heel veel kinderen o.a. bij mij in de praktijk die dit ook denken en voelen.
- Ik word niet begrepen…
- Ze geloven me toch nooit…
- Ik doe zo mijn best, maar het lukt toch niet…
- Ik kan het niet…
- Ik ben dom…
En dit zijn dan nog maar een paar uitspraken die ik in mijn praktijk vaak hoor, elke keer weer breekt mijn hart.
Want hoe kan het dat kinderen dit geloven?
Ik heb wel een idee, want ik heb dit zelf ook meegemaakt toen ik op de basisschool zat. Daar was een leerkracht die zei; rekenen dat kun jij niet, daar ben jij te dom voor. Ik kan je vertellen, als een leerkracht dit tegen je zegt, dan raakt dit je diep. Zo diep dat je dit gaat geloven.
Nu heb ik gelukkig geleerd dat dit helemaal niet klopte, ik had alleen wat meer tijd nodig en wat extra uitleg. En als de leerkracht dit toen had gedaan, had ik veel meer zelfvertrouwen gehad.
Ik kan dan ook niet geloven als ik hoor, dat dit nog steeds gezegd wordt tegen kinderen. Als bijvoorbeeld het lezen of rekenen niet lukt. Hoe erg is dat! Want is het niet juist de bedoeling dat wij kinderen zelfvertrouwen geven, dat wij ze leren hoe ze iets eigen moeten maken, dat wij ze leren te kijken naar alles wat WEL lukt. Om ze zo uit te laten groeien tot zelfverzekerde volwassenen.
Door dat ene zinnetje, valt het zelfvertrouwen zo naar beneden dat het vaak ook zijn doorslag geeft bij de andere vakken. Zeker als het over lezen gaat, want als je niet kunt lezen, hoe moet dat dan met die rekensommen of tijdens de les aardrijkskunde? Dat gaat dan ook niet lukken, want je kind denkt en voelt ik kan toch niet lezen.
Bij mij heeft het lang geduurd voordat ik ging geloven dat ik het wel kan en dat kwam pas, doordat anderen mij het gevoel gaven dat het lukte, dat ik er wel goed in was. Doordat zij in mij geloofden en mij dit ook gingen voelen, door mij het zelf te gaan laten ervaren. Natuurlijk niet meteen met super lastige sommen, maar klein zodat ik die succeservaring op ging doen. En elke keer als er een succeservaring was, gingen we een stapje moeilijker en zo ging ik zien en voelen dat ik het wel kon.
De grootste succeservaring deed ik op toen ik voor de klas kwam te staan, want ik bleek het juist heel goed te kunnen uitleggen EN ik snapte de kinderen goed die het maar een struggel vonden dat rekenen.
IK ZAG/ZIE DEZE KINDEREN…
Alleen al door ze te zien, zag je het zelfvertrouwen langzaam terugkomen.
Dit is nu ook precies waarom ik het werken in mijn praktijk zo leuk vind, want hier mag ik elke keer weer 1 op 1 met een kind werken of in kleine groepjes. En het enige dat ik doe is… IK ZIE ZE en ik geef ze vertrouwen, vertrouwen in wie ze zijn en in wat ze kunnen.
Meer weten over mijn werkwijze? Neem gerust contact met me op, dit is altijd gratis en vrijblijvend en dan leg ik uit wat ik doe en wat ik eventueel voor jullie kind kan betekenen.
HELP! JE GAAT ZO SNEL….
En dan heb ik het niet over een rondje hardlopen (dat doe ik niet 😉), maar over jezelf voorbijlopen. Want dat doe ik nogal eens…en JA dan word ik ook vaak weer teruggefloten. Ik ga dit bijvoorbeeld merken aan dat ik kribbiger ga reageren of dat mijn lichaam niet altijd meer doet wat ik graag wil. Nu heb ik zelf geleerd om goed naar mezelf te luisteren en heb ik ook een man die af en toe zegt, misschien moet je even iets gaan bakken. Want hij weet, maar ook ik, dat als ik ga bakken mij dit enorm helpt. Ik vind het zoiezo heel erg leuk, maar ik merk dat ik dan ook ontspan en even met alleen het bakken van de taart of koekjes bezig ben. Heerlijk vind ik dat!
Kinderen hoor ik het ook vaak zeggen… maar dan de juf gaat zo snel. Ik snap het niet meer of ik houd het lezen niet bij. En dan denk ik, wat jammer is dat! Want niet elk kind gaat op hetzelfde tempo, het ene kind snapt de rekensommen sneller dan een ander kind of het ene kind leest in een AVI 6 en het andere kind leest in AVI 4. Dat kunnen grote verschillen in de klas zijn. En voor kinderen vaak heel herkenbaar…want ook onderling wordt daar over gesproken en dat is niet altijd op een aardige en lieve toon. Of ze gaan zichzelf met de ander vergelijken, terwijl ze dan niet meer zien waar zij juist goed in zijn.
Voor kinderen waar het te snel voor gaat is dit jammer en heel vervelend! Want zij krijgen hiervan vaak een deuk in hun zelfvertrouwen en vinden het naar school gaan vaak niet zo leuk meer. Dit kan zich uiten in clownesk gedrag tot heel stil en teruggetrokken en niets meer durven zeggen. Maar ik zie ook kinderen die juist heel veel zeggen en zo hun onzekerheden overschreeuwen of op een negatieve manier hun aandacht gaan vragen.
NEGATIEVE AANDACHT IS OOK AANDACHT.
Maar even terug naar die kinderen waar het veel te snel voor gaat, die het niet meer kunnen bijbenen. Thuis is er dan ook vaak meer stress omdat ze extra huiswerk krijgen en de ouders er vaak een dubbelrol bij krijgen, namelijk die van leerkracht. Terwijl ze thuis JUIST moeten ontspannen en opladen voor de volgende schooldag. EN thuis is ook om lekker te spelen en even niet met school bezig te zijn. Maar hierdoor zijn deze kinderen ALTIJD met school bezig, en krijgen ze er vaak steeds minder vertrouwen in dat ze het wel kunnen en laten ze hun koppie vaak nog meer hangen.
EN DAT IS ZO JAMMER!!
WANT:
- Elk kind is ergens goed in
- Elk kind heeft zijn eigen kwaliteiten en bijzonderheden
- Elk kind leert op een andere manier
- Elk kind leert op zijn eigen tempo
Laten we met elkaar proberen weer eens te kijken naar hoe de kinderen echt zijn, waar ze goed in zijn, wat ze leuk vinden en ze (af en toe) lekker te laten spelen. Want als een kind alleen maar hoort waar het NIET goed in is… dan gaat het dat ook geloven. Maar als je het kind laat ervaren waar het wel goed in is … dan gaan ze dat voelen EN ervaren en JUIST daarvan krijgt hun zelfvertrouwen een enorme BOOST!
Denk je nu na het lezen van dit stuk… ja ik voel me thuis ook alleen nog maar leerkracht in plaats van moeder. Neem dan contact met me op, want wellicht kan ik dat stukje leerkracht bij jullie vandaan halen zodat JIJ als moeder weer die leuke moeder kan zijn!
